Aν ρίξει κανείς μια πιο προσεχτική ματιά στο κοινό ανακοινωθέν των 20 ισχυρότερων χωρών που συντάχτηκε στην Αττάλεια της Τουρκίας με αφορμή το φρικτό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι θα συμπεράνει εύκολα ότι αυτά που αποφάσισαν ως άξονες δράσεις οι είκοσι ηγέτες είναι σε ευθεία γραμμή με αυτά που είχαν αποφασισθεί και εναντίον της Αλ Κάιντα μετά την επίθεση στους διδύμους πύργους το 2011.

Η ανάληψη εντονότερης δράσης στους τομείς της φύλαξης των συνόρων, της στενότερης συνεργασίας των μυστικών υπηρεσιών αλλά και πολιτικές που θα οδηγήσουν στον οικονομικό στραγγαλισμό της τρομοκρατικής οργάνωσης του «Ισλαμικού Κράτους», δεν είναι καινοφανείς στο πεδίο της αντιμετώπισης των τρομοκρατικών οργανώσεων.

Παράλληλα, η τραγική προϊστορία των αποτυχημένων στρατιωτικών επεμβάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, οδήγησαν τον Αμερικάνο Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, να αρνηθεί να στείλει χερσαίες δυνάμεις για την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους», και να επιμείνει σε έναν πόλεμο «δια αντιπροσώπων», των Κούρδων στην προκειμένη περίπτωση. Επιπρόσθετως, υποσχέθηκε ότι θα συνεχίσει να τροφοδοτεί με πυρομαχικά και στρατιωτικό υλικό της ομάδες εκείνες που αντιμάχονται τους τζιχαντιστές.

Η «μετριοπαθής» αυτή στάση του Ομπάμα, αποτελεί ισχυρό διπλωματικό όπλο αλλά και άλλοθι για την Τουρκία να συνεχίσει να αρνείται να λάβει πιο ενεργό μέρος στην αντιμετώπιση της Ισλαμικής απειλής. Η άρνηση της Τουρκίας να εμπλακεί με έναν πιο εποικοδομητικό ρόλο στον πόλεμο ενάντια στο «Ισλαμικό Κράτος» δεν στερεί μόνο από την συμμαχία ένα σημαντικό γεωπολιτικό και στρατιωτικό όπλο από την φαρέτρα της αλλά κυρίως φέρνει ξανά στην επιφάνεια της δημόσιας συζήτησης τις αληθινές προθέσεις της Τούρκικης διπλωματίας στο Συριακό και συνακόλουθα απέναντι στο «Ισλαμικό Κράτος».

Η παρέμβαση του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, αν και εντάσσεται σε μια προφανή προσπάθεια να εμπλακούν περισσότερες χώρες ενεργά σε αυτή την συμμαχία των προθύμων, ίσως και να αποτελέσει το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο για να πειστούν ότι η εποχή των Πόντιων Πιλάτων στην διεθνή σκηνή δεν έχει περάσει μόνο ανεπιστρεπτί, αλλά είναι και βαθιά επικίνδυνη.