MENU
ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΝΕΖΑΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τα δάκρυα των προσφύγων, σταγόνες στον «ωκεανό της αδιαφορίας»! Η Ευρώπη ακούει, τελικά;
Μητέρες απεγνωσμένες μ' ένα άδειο μπιμπερό στα χέρια κι ακόμα χειρότερα, μια άδεια καρδιά. Παγωμένη απ' τις εικόνες του ρατσισμού και της αδικίας. Μια καρδιά που ζεσταίνεται όταν στο δρόμο αυτών των προσφύγων βρίσκονται Άνθρωποι. Με μια σακούλα φαγητό. Ένα ζεστό ρούχο. Ένα χαμόγελο. Για να τους δείξουν πως υπάρχει μέλλον. Πως δεν χάθηκαν τα πάντα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Θυμάσαι την…παιδική χαρά; Ε, μας τελείωσε!
Θυμάσαι την παιδική χαρά με τις μαμάδες που έκαναν τα δικά τους «πηγαδάκια», όσο τα παιδιά τους έτρεχαν κι έπαιζαν και φώναζαν και γελούσαν κι έπεφταν και χτυπούσαν τα γόνατα και σηκώνονταν αμέσως, αδιάφορα για τις γρατζουνιές, αλλά γεμάτα όρεξη για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους; Εκείνη την παιδική χαρά που ξέφτιζαν οι μπογιές της, γιατί όλ ' αυτά τα χρόνια που περνούσαν, άφηναν μαζί και τα σημάδια τους;
“Το μωρό που περιμένω, έχει Σύνδρομο Down. Φοβάμαι.” Η απάντηση σε μια μητέρα, που θα σας συγκινήσει…
Μια έγκυος γυναίκα μαθαίνει πως το έμβρυο που "κουβαλά" στο σώμα της, έχει αυτό το ένα επιπλέον χρωμόσωμα κι η διάγνωση είναι Σύνδρομο Down. Μαζί όμως, μαθαίνει και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Πως πολλές φορές αυτός ο φόβος είναι περιττός. Πώς;
Επιτέλους, είδαμε το πρόσωπο του παιδεραστή! Γιατί τόσα λάθη και παραλείψεις;
Φίλιππος Λεβέντος λοιπόν. Ο φερόμενος ως παιδεραστής. Γιατί εμείς πρέπει να προσέχουμε τον τρόπο που γράφουμε, για να μην κατηγορηθούμε, ενώ ο άνθρωπος αυτός πιάστηκε επ' αυτοφώρω την ώρα που επιβίβαζε στο βανάκι της φρίκης ένα 13 χρονο αγόρι. Ένα παιδί με όνειρα, πολύ πολύ τυχερό γιατί τα όνειρα του «επιβίωσαν», μαζί με τη ψυχή του και το σώμα του που δεν «σημαδεύτηκε» για πάντα.
Ένα πείραμα για το σχολικό εκφοβισμό, που θα σας κάνει να χάσετε τον ύπνο σας!
Η Ελλάδα δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση στο φαινόμενο που βασανίζει τα παιδιά μας. Για την ιστορία...και σύμφωνα με μια μεγάλη έρευνα που είχε πραγματοποιηθεί προς διετίας περίπου, στο πλαίσιο ευρωπαϊκής καμπάνιας για το bullying, ένας στους τρεις μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού, ενώ ένας στους δύο μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης γίνεται μάρτυρας περιστατικών σχολικού εκφοβισμού.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες, είναι εκείνη που δεν γελάσαμε!
Αναρωτιέμαι πόσο δίκιο έχει και προσπαθώ να σκεφτώ πότε είδα εμένα, το σύζυγό μου, τους δικούς μου ανθρώπους, να χαμογελάμε τελευταία φορά, κοιτάζοντας τον εαυτό μας. Να χαμογελάμε από ικανοποίηση. Έτσι βρε αδερφέ, ως μια επιβράβευση για όλα όσα κάνουμε καθημερινά. Γιατί για μένα η αντανάκλαση αυτή, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την εξωτερική μας εμφάνιση. Η αλήθεια βρίσκεται...εντός! Δεν με πτοούν οι νέες ρυτίδες γύρω απ' τα μάτια ή στο μέτωπο. Με ανησυχεί όμως όταν δεν τσαλακώνεται το πρόσωπο απ' το χαμόγελο!
Γιατί θέλω το παιδί μου να πιστεύει ΠΑΝΤΑ, στον Άγιο Βασίλη!
Γιατί αν δεν πιστεύει τελικά σ' αυτόν τον πορφυροφορεμένο Άγιο με τη λευκή γενειάδα, τότε πως περιμένω να πιστέψει στην ελπίδα που την αισθάνεσαι και που σε κάνει να συνεχίζεις; Στα συναισθήματα που τα νιώθεις αλλά δεν τ' αγγίζεις;
«Ποιοτικός χρόνος»: Ένα παραμύθι…για τις τύψεις μας!
Μόνον όταν είσαι μάνα ξέρεις πως δεν αρκεί να το φιλήσεις για ένα λεπτό στο μέτωπο και να το αγκαλιάσεις πριν να φύγεις στη δουλειά και στη συνέχεια, μετά από 12 ώρες με το πήγαινε έλα ή χωρίς, να επιστρέψεις σπίτι...
