MENU

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο δρόμος προς τον Σοσιαλισμό περνάει μέσα από βοσκοτόπια, καζίνο και τράπεζες

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση είναι το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, το οποίο τείνει να επιστρέψει κι αυτό ως μπούμερανγκ και να την χτυπήσει κατακούτελα, επιταχύνοντας ραγδαία το ρυθμό της κατακόρυφης πτώσης της. Είναι πλέον εμφανές ότι μέσω των τηλεοπτικών αδειών μάλλον επιχειρήθηκε να ελεγχθεί το τηλεοπτικό τοπίο, να κλείσουν οι μη φιλικοί προς την κυβέρνηση τηλεοπτικοί σταθμοί και να δημιουργηθεί ένας τουλάχιστον φιλικός προς αυτήν τηλεοπτικός σταθμός.

Η στάχτη στα μάτια δε μένει για πάντα

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πανηγυρίσει για λίγες μέρες, να καυχηθεί ότι «χτύπησε» τους καναλάρχες και τη «διαπλοκή», να μοιράσει παροχές και επιδόματα στη ΔΕΘ από τα μελλοντικά 246 εκατομμύρια (άλλωστε 2 χρόνια μετά, ποιος ζει ποιος πεθαίνει), να αποφύγει την κουβέντα για τα σοβαρά ζητήματα (μειώσεις συντάξεων, αύξηση φόρων, κόκκινα δάνεια και πλειστηριασμοί, β' αξιολόγηση και εργασιακά, ΕΝΦΙΑ και ΕΚΑΣ, ύφεση της οικονομίας). Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει και είναι σκληρή και αδυσώπητη. Ο κύβος ερρίφθη και τα πράγματα έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους.

Άσε τη γραβάτα στο συρτάρι Αλέξη

Πριν μερικές εβδομάδες, ο Πάνος Καμμένος δώρισε δύο γραβάτες στον Αλέξη Τσίπρα, για να τις φορέσει στις 24 Μαΐου, όταν το Eurogroup θα διευθετούσε οριστικά το ελληνικό χρέος (σύμφωνα με την γνωστή υπόσχεσή του ότι θα φορέσει γραβάτα). Αν η συμφωνία για το χρέος είναι τόσο καλή όσο υποστηρίζει η κυβέρνηση, θα πρέπει κανονικά στην επόμενη δημόσια εμφάνισή του να εμφανιστεί με γραβάτα. Λέτε να την φορέσει τελικά; Καλύτερα να μην στοιχηματίσουμε υπέρ της γραβάτας. Μάλλον τη βλέπω να καταχωνιάζεται βαθιά στο συρτάρι, κάτω από τα μεταξωτά μαντηλάκια για το πέτο.

Η «ελπίδα» έρχεται, χέρι-χέρι με την «εκτόξευση» της ελληνικής οικονομίας

Οι Έλληνες έπρεπε να βιώσουν με επίπονο τρόπο την κατάρρευση των μύθων και των ψευδαισθήσεων με τις οποίες τους μπόλιασαν όλα τα κόμματα μεταπολιτευτικά, να νιώσουν στο πετσί τους την πολιτική εξαπάτηση των όμορφων λόγων που τους χάιδεψαν φιλήδονα τα αυτιά, να ζήσουν μια κυβέρνηση της «αριστεράς» και να απομυθοποιήσουν οριστικά το ηθικό της πλεονέκτημα και τις ανέξοδες υποσχέσεις της για εύκολους δρόμους και επίγειους «παραδείσους». Αυτό όμως έχει και τη θετική του πλευρά. Αποτελεί ένα γενικό reset που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ξυπνήσει από τον αριστερό μεταπολιτευτικό λήθαργό στον οποίο είχε πέσει (από όλες τις κυβερνήσεις ανεξαιρέτως) και να ξαναχτίσει τη χώρα σε πιο βιώσιμες και ρεαλιστικές βάσεις.

Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε

Φαίνεται πλέον ότι τα σενάρια εκλογών παραμερίζονται προσωρινά (σε αυτό βοήθησε και η πρόταση Μητσοτάκη για εκλογές που συσπείρωσε τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας) και επικρατεί το δεύτερο σενάριο περί συνέχισης της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (αν και το προσφυγικό μπορεί να φέρει απρόβλεπτες εξελίξεις) και μετακίνησης του προς το κέντρο. Αυτός είναι ο λόγος που τα κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-ΚΙΔΗΣΟ και λοιπές κεντροαριστερές κινήσεις) βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο συνεννοήσεων για πιθανή μελλοντική συνεργασία, ως τη μόνη πιθανότητα πολιτικής τους επιβίωσης στις επόμενες εκλογές (που δεν πρόκειται πάντως να λάβουν χώρα το 2019).

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Άγκελα, ο Αλέξης και η Υψηλή Πύλη

Είναι πολύ εύκολο αυτή η κρίση αν δεν προσεχτεί, να μετατραπεί από μεταναστευτική σε εθνική κι αυτό πρέπει να το γνωρίζουν καλά όλοι αυτοί που τόσο χαλαρά προσεγγίζουν το θέμα, αναμένοντας να κουραστούν οι πρόσφυγες μέσα στις λάσπες της Ειδομένης και να γυρίσουν πίσω αυτοβούλως. Μέχρι τέλος Μαρτίου οι πρόσφυγες/μετανάστες στην Ελλάδα αναμένεται να έχουν φτάσει τις 100.000 και ως το καλοκαίρι (με βελτιωμένο τον καιρό) ίσως προσεγγίσουν τις 300.000. Ας προσεύχονται οι κυβερνώντες να μην αλλάξει γνώμη η Μέρκελ ή μη χάσει την εξουσία από κάποιον πολιτικό της αντίπαλο, διότι τότε θα είναι ραγδαία και άμεση και η δική τους πολιτική αποκαθήλωση. Αυτών που βαρύγδουπα κάποτε δήλωναν «αντι-μερκελιστές».

Οι λογικοί πολίτες «αντεπιτίθενται»

Η περίπτωση Μητσοτάκη έχει πολλές ομοιότητες με την επικράτηση Σημίτη στις επεισοδιακές εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ του 1996 (αν και ήταν μέσω Συνεδρίου), μετά την παραίτηση από την προεδρία του Ανδρέα Παπανδρέου. Με φήμη εκσυγχρονιστή και μεταρρυθμιστή κι αυτός, αντιμετώπισε ως αντίπαλο επίσης έναν πρώην γραμματέα του κόμματος, τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος είχε κι αυτός την υποστήριξη του κομματικού μηχανισμού αλλά και του περιβάλλοντος του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ.

Κυριάκος Μητσοτάκης – Καναπέδες = 1 – 0

Οι εκλογές αυτές είναι σημαντικές όχι μόνο για τη Ν.Δ., αλλά και για την Ελλάδα γενικότερα, αφού το κόμμα αυτό αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση και τη βασική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, με θεσμικό ρόλο και ευθύνη από το ίδιο το Σύνταγμα. Το αποτέλεσμα της εκλογής θα επηρεάσει σημαντικά το γενικότερο πολιτικό τοπίο και τα υπόλοιπα κόμματα, ειδικά όσα κινούνται στο χώρο πέριξ του κέντρου. Είναι όμως ακόμα πιο σημαντικές αυτές οι εκλογές ως συμβολισμός της σύγκρουσης του παλιού πολιτικού συστήματος με το νέο.

Όπου φτωχός κι η μοίρα του

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κερδίσει απανωτές εκλογές και δείχνει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, ενώ έχει ταυτόχρονα ασκήσει τόσο αλλοπρόσαλλη πολιτική, ξεχνώντας όλα όσα υποσχόταν ως αντιπολίτευση και κάνοντας σοβαρά λάθη με ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα (που έχει κι ο ίδιος παραδεχτεί). Παρ' όλα αυτά παραμένει κυρίαρχος και δεν φαίνεται να απειλείται άμεσα από τους πολιτικούς του αντίπαλους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι οι πλειοψηφία των πολιτών δείχνει να έχει βαρεθεί τους παλιούς πολιτικούς και τα κόμματα που κυβέρνησαν στο παρελθόν και θέλει να δοκιμάσει ένα νέο φρέσκο πρόσωπο, κι ας γνωρίζει ότι όσα του υποσχέθηκε ήταν λόγια του αέρα.

Σύνταξη; Πολύ αργά για δάκρυα πλέον

Κάπου στο 2007, βρίσκομαι στη Νορβηγία και συνομιλώ με φίλο μου Νορβηγό για οικονομικά θέματα. Κάποια στιγμή η κουβέντα πάει στις συντάξεις και του αναφέρω ότι στην Ελλάδα η σύνταξη είναι το 80% του καλύτερου μισθού της τελευταίας πενταετίας πριν την σύνταξη (χρόνια μετά έμαθα ότι σε κάποια ταμεία έφτανε και το 110%). Θυμάμαι να με κοιτάει όλο έκπληξη και να μου λέει θρασύτατα «Αποκλείεται!!». Ενοχλημένος εγώ τον ρωτώ «Εννοείς ότι λέω ψέματα;». «Όχι, απλά μάλλον δεν είσαι αρκετά ενημερωμένος. Αποκλείεται να μπορεί η Ελλάδα να δίνει τέτοιες συντάξεις, όταν η Νορβηγία δεν μπορεί. Εδώ το ποσοστό αναπλήρωσης από το κράτος είναι 40% έως 50% του μέσου μισθού», μου απαντά.