MENU
ΔΑΦΝΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
LIFE
Αυτή είναι μια αίθουσα ψυχοθεραπείας ή πώς η φαντασία μπορεί να νικήσει την κατάθλιψη
Βιβλιοπαρουσίαση
Γιατί θέλουμε τόσο πολύ να αλλάξουμε;
Γιατί θέλουμε όλοι τόσο πολύ να αλλάξουμε; Ή μήπως δεν είμαστε όλοι που θέλουμε να αλλάξουμε; Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω ψυχολογία, αυτή η ερώτηση βασάνιζε το μυαλό μου και έψαχνε για άμεση απάντηση πριν συνεχίσω. Λες και στεκόμουν στην πόρτα του πανεπιστημίου και τους είπα «απαντήστε μου αυτό για να μπω και να ξεκινήσω». Η απάντηση που πήρα στην αρχή, ήταν ότι αλλαγή επιζητούμε όταν δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε στη δουλειά, στις δραστηριότητές μας και στην αγάπη.
Πώς το να ξέρεις ποιος είσαι σου κάνει κακό
Μεγαλώνοντας στην ελληνική οικογένεια (ή και σε οποιαδήποτε άλλη οικογένεια - δεν επιθυμώ να κάνω εθνολογικές παρατηρήσεις εδώ), νιώθεις ότι πιο ασφαλής από ποτέ θα είσαι με το να ξέρεις ποιος είσαι. Με το να μαζέψεις λίγες λέξεις που θα χτίσουν την πανοπλία σου. Και έχεις δίκιο: είναι ασφαλείς οι πανοπλίες.
Σώμα: Σκούντηξε τον εαυτό σου να γίνει πιο υγιής
Άδραξε τις στιγμές στις οποίες νιώθεις ενοχές. Όποτε νιώσεις άεργος, χοντρός ή άσχημος, ρώτα τον εαυτό σου: Τι μπορώ να κάνω αυτήν εδώ τη στιγμή για να πλησιάσω λίγο περισσότερο την ιδανική εκδοχή μου; Πήγαινε για περπάτημα, χόρεψε σε λίγη μουσική ή φτιάξε μια σαλάτα για τον εαυτό σου. Μην το αφήσεις για αύριο και μην απογοητεύεσαι με το σήμερα. Κάνε κάτι. Αυτή τη στιγμή. Τώρα που νιώθεις άσχημα.
Άλλο εκδίκηση και άλλο διεκδίκηση
Επομένως όχι, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, δεν θα προσπαθήσω να σε νουθετήσω και να σε στρέψω προς μια διαφορετική προσέγγιση των στόχων σου. Εάν η εκδίκηση καταφέρνει να σε ωθήσει προς μια διαφορετική κατεύθυνση και όσο δεν βλάπτεις πρακτικά, ηθικά και ουσιαστικά κάποιον άλλον, βεβαίως και να την αξιοποιήσεις. Το μόνο που έχω να προτείνω, είναι να προσθέσεις κάτι στην «εκδίκηση». Να την δεις ως «διεκδίκηση». Όταν εκδικείσαι, θέλεις να ανταποδώσεις το κακό σε όποιον σου το έκανε. Κάποιος σε είπε άσχημο και θέλεις να του δείξεις ότι είναι άσχημος και αυτός. Ακόμη κι εάν το καταφέρεις αυτό, πώς έχεις βελτιώσει την εικόνα σου για τον εαυτό σου; Με το να τον αποκαλέσεις άσχημο πίστεψες ότι έγινες πιο όμορφος/η;
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Το λάθος που κάνεις όταν θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου
Το να πει κανείς ότι θεωρεί τον εαυτό του πιο ικανό δεν είναι ντροπή και είναι μάλιστα πιθανόν, να ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Το να πει όμως ότι είναι πιο δυνατός, στερεί από εκείνον με τον οποίο συγκρίνεται κάθε ευκαιρία και κάθε μέλλον. Τον ακρωτηριάζει. Η λανθασμένη αυτή αντίληψη δεν υπάρχει μόνον εξαιτίας των διαφόρων ειδών ηγετών και καθοδηγητών οι οποίοι επαίρονται για την υπεροχή τους. Συντηρείται και ισχυροποιείται από όσους ζητούν βοήθεια: όσους επιλέγουν να αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους μειονεκτικά.
Η δύναμη να αφήνεσαι
Είμαι από τους ανθρώπους που προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε κάποιον ρόλο, οπτικοποιούν το βέλτιστο δυνατό γέννημα των κόπων τους για να πάρουν κουράγιο. Παίρνω το άγνωστο και το τιθασεύω με χάρακες και μπογιές. Σχεδιάζω επάνω του γνώριμα περιγράμματα για να οριοθετήσω την προσγείωσή μου και να τολμήσω να πετάξω. Δεν ξέρω σε ποιο στοιχείο θα πατήσω, αν θα είναι χώμα ή νερό, αν θα με αντέξει ή εάν θα βουλιάξω. Η άγνοια μοιάζει μεγάλο κακό, αν όμως την περιγράψεις και την διαμελίσεις, νομίζεις ότι την έχεις κάνει δική σου. Νομίζεις ότι την έχεις υποτάξει.
Τι σε εμποδίζει από το να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου
Η έννοια του «πρώτου βήματος» έχει επαναληφθεί τόσο σε περιοδικά και βιβλία αυτοβοήθειας ώστε να έχει καταστεί κοινότοπη. Η Δευτέρα της δίαιτας, το Απόγευμα της γυμναστικής, το Σαββατοκύριακο της δημιουργικότητας. Ελπιδοφόρες αφετηρίες που σηματοδοτούν ένα νέο ξεκίνημα, μια δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη ευκαιρία. Λαμβάνω λοιπόν ενθουσιώδη μηνύματα ανθρώπων που μόλις πριν λίγο αποφάσισαν να αρχίσουν ξανά. Και δικαίως: Όλοι έχουμε δικαίωμα να σηκωνόμαστε μια φορά παραπάνω από όσες πέφτουμε καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Πώς η φύση μπορεί να σε κάνει να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου
Αυτό ακριβώς το σημείο ήταν η αρχή των πάντων για εμένα: Σημείο εκκίνησης. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν περίοδος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και ετοιμαζόμουν να μετακομίσω στην Αμερική με ένα ασαφές εξ ου και εκφοβιστικό σχέδιο στο μυαλό μου. Κάθε πρωί ξυπνούσα με το χάραμα του ήλιου και κατέβαινα να βουτήξω στα ήρεμα νερά του Ασημάκη. 21 χρόνια οι ίδιες θαλάσσιες διαδρομές, προβλέψιμες αποστάσεις και απαράβατα όρια. Ώσπου ένα πρωί αποφάσισα να κολυμπήσω από τη δική μας μέχρι την τελευταία ακτή μετά το λιμανάκι και ύστερα πίσω.
