MENU

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΑΠΙΔΗΣ

Ειδησεις

Άστοχη η σύγκριση διπλωματικών επιτευγμάτων Ελλάδας-Τουρκίας

Για να απλοποιήσουμε ακόμη περισσότερο την εικόνα και να δώσουμε τη γεωγραφική του διάσταση, σκεφτείτε την Τουρκία στη θέση της Γερμανίας και αντίστοιχα της Γερμανίας στη θέση της Τουρκίας. Στην προκειμένη θα μιλάγαμε για «διπλωματικές επιτυχίες» τις Γερμανίας και για όλεθρο της Τουρκίας. Όση δύναμη και διαπραγματευτική ισχύ δίνει η θέση της Τουρκίας στο συγκεκριμένο ζήτημα, άλλη τόση αδυναμία δίνει η γεωγραφική θέση της Ελλάδας. Όσο για τις υποσχέσεις που αφήνει η ΕΕ στην Άγκυρα για ένταξη και άνοιγμα μιας σειράς ευαίσθητων κεφαλαίων, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι για το κατά πόσο η ΕΕ θα ανοίξει πράγματι τα κεφάλαια αυτά, και εάν τα ανοίξει, πότε και εάν ποτέ κλείσουν επιτυχώς.

Να συνέλθουμε λίγο

Όπως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι το μνημόνιο, έτσι και το παράλληλο πρόγραμμα δεν είναι μνημόνιο. Η διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης για παράδειγμα απαιτεί μια συγκεκριμένη δαπάνη την οποία η ελληνική κυβέρνηση εκτελεί με συνέπεια από πέρυσι και την οποία οι δανειστές θέλουν συνεχώς να μειώνουν. Σε κάθε συνομιλία με τα κλιμάκια, το ζήτημα που προκύπτει είναι πόσο η κυβέρνηση θα μειώσει τη δαπάνη αυτή προκειμένου να περιοριστεί ακόμη περισσότερο το ήδη ασθενές κοινωνικό κράτος. Η προσέγγιση των κλιμακίων εστιάζεται στην συνεχή περικοπή δαπανών, τυφλά, με μοναδικό σκοπό την επίτευξη πλεονασμάτων. Τη μία πείθονται να υποχωρήσουν, την άλλη επανέρχονται. Η πλήρης αφερεγγυότητα.

Καληνύχτα και καλή τύχη

Σε αυτό το πλαίσιο οικονομικής κατάρρευσης απορεί κάποιος με ποιον ακριβώς τρόπο τα τηλεοπτικά κανάλια θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρώσουν αυτά τα δυσθεώρητα, για την εποχή, ποσά. Υπό αυτό το πρίσμα, η μοναδική ανησυχία θα πρέπει να αφορά στο μέλλον των εργαζομένων των καναλιών αυτών. Μπορεί οι εργοδότες τους να φρόντισαν τόσο χρόνια να απαξιώσουν την εργασιακή τους προσφορά, ωστόσο τόσο οι εγγεγραμμένοι στην ΕΣΗΕΑ δημοσιογράφοι όσο και οι χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί τους που εργάζονται «μαύρα» πρέπει να διεκδικήσουν ό,τι ακριβώς τους αξίζει. Το ότι οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται δεν είναι βιώσιμες και το ότι οι διοικήσεις αυτών διαπλέκονται με τμήμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας επί δεκαετίες, δεν είναι δικό τους πρόβλημα.

Τρεις διαθέσιμες πολιτικές στον έναν χρόνο ΣΥΡΙΖΑ

Η πρώτη διαθέσιμη πολιτική είναι εκείνη που ασκήθηκε στον τόπο από το 2010 μέχρι την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015. Μια πολιτική άκρως νεοφιλελεύθερη, χωρίς αντιστάσεις και διεκδικήσεις, χωρίς καμία απολύτως πρόνοια για προστασία των χαμηλών και μικρομεσαίων εισοδημάτων, πλήρως υποταγμένη στις διαστάσεις, στα μέτρα και τα όρια που έθεταν οι δανειστές. Η πολιτική αυτή απέτυχε και μαζί της απέτυχαν και οι πολιτικοί σχηματισμοί που την εξέφραζαν και συνεχίζουν να την εκφράζουν, χωρίς καμία συστολή και αίσθηση της κοινωνικής αναγκαιότητας και του πολιτικού momentum.

Οι 3 λόγοι της πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ

Ο τρίτος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης από κανένα κόμμα ή άλλο ιδεολογικό χώρο ευρύτερα. Αυτό δεν είναι καλό ούτε για τη κυβέρνηση, ούτε πολύ περισσότερο για τη χώρα. Η έλλειψη διαλόγου και προτάσεων, ασχέτως εάν η εκάστοτε κυβέρνηση τις υιοθετεί ή όχι, είναι βασικό στοιχείο πολιτικής, κοινωνικής ανάπτυξης και δημοκρατίας. Είναι τέτοια η φθορά και η κουραστική ανακύκλωση προσώπων στην αντιπολίτευση που πλέον είναι απολύτως λογικό να μην υπάρχει καμία πρόταση και κανένα ενδιαφέρον για την άσκηση πολιτικής και κατάθεση προτάσεων εξόδου από την κρίση παρά μόνο στείρα, χιλιοειπωμένη και άσκοπη κριτική.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Στον αυτόματο πιλότο η Λε Πεν

Η Λε Πεν ανέλαβε την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου από τον πατέρα της και κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να του προσδώσει χαρακτηριστικά κυβερνητικού κόμματος. Πολλαπλασίασε τους τρόπους χρηματοδότησης, διεύρυνε τα κριτήρια ένταξης μελών, τόνωσε τις συνεργασίες με επιχειρηματικούς και κομματικούς κύκλους στο εξωτερικό (εντός και εκτός Ευρώπης), αύξησε τις διακυμάνσεις στην ρητορική της για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, εμβαθύνοντας τα τελευταία δύο χρόνια στην εσωτερική οικονομική πολιτική και το κατακερματισμένο όραμα της Ευρωζώνης, εξυμνώντας τον πάντα υφέρποντα (και ζωηρό) σωβινισμό μεγάλου τμήματος του γαλλικού εκλογικού σώματος.

Τα πήρε όλα ο Νταβούτογλου

Ο Νταβούτογλου επισκέφτηκε τις Βρυξέλλες με τη σιγουριά του νικητή. Γνώριζε εκ των προτέρων σε κατ' ιδίαν συνομιλίες με Ευρωπαίους αξιωματούχους ότι τα ζητήματα της ελευθερίας του τύπου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πρόκειται να πέσουν στο τραπέζι των συνομιλιών. Στο αποκορύφωμα της υποκρισίας, η Μογκερίνι και ο Σουλτς, σε δηλώσεις τους κατά την είσοδο στη συνάντηση, τόνιζαν μετ' επιτάσεως ότι «όλα τα θέματα θα συζητηθούν ανοιχτά». Το μόνο που συζητήθηκε ήταν τα ποσά που θα λάβει η Τουρκία, τα κεφάλαια της ενταξιακής πορείας που παραμένουν κλειστά και επρόκειτο να ανοίξουν στις αρχές του 2016, και τα όποια ανταλλάγματα θα προσέφερε η Άγκυρα.

Πιο κοντά στο Ισραήλ

Η ένταση στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις θα επηρεάσει και την πορεία των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Αναστασιάδης και Ακιντζί έχουν δώσει δείγματα γραφής και αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία πως επιθυμούν μια βιώσιμη λύση. Ωστόσο ο ρόλος της τουρκικής ηγεσίας αναμένεται να αποβεί καθοριστικός και να δημιουργήσει νέα προβλήματα στη διαδικασία, μεταφέροντας τα «απόνερα» της πίεσης που δέχεται η Άγκυρα αυτή την περίοδο στη Συρία. Είναι σημαντικό πως μεγάλο μέρος του τουρκικού επιχειρηματικού κόσμου επιδιώκει λύση στο Κυπριακό, λύση που θα απελευθερώνει δυνάμεις στο νησί και θα δημιουργεί ένα περιβάλλον ευνοϊκό για επενδύσεις μεγάλης κλίμακας και για το βόρειο τμήμα, από το ζήτημα της υδροδότησης μέχρι την πλήρη τουριστική ανάπτυξή του.

Άλλο πρόσφυγες, άλλο τρομοκράτες

Συνδέοντας το ζήτημα της τρομοκρατίας με το προσφυγικό, η προσπάθεια που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες για ενοχοποίηση των προσφύγων είναι απολύτως λανθασμένη, μεροληπτική και επικίνδυνη. Θύλακες τζιχαντιστών ενδεχομένως βρίσκονται απλωμένες σε χώρες της ΕΕ και στα Βαλκάνια, απενεργοποιημένες ή σε στάση αναμονής. Οι επιθέσεις σε Μαδρίτη το 2004, Λονδίνο το 2005, στο Παρίσι στο Charlie Hebdo τον Ιανουάριο, το αποδεικνύουν με ξεκάθαρο τρόπο.

Το Βερολίνο χάνει τον έλεγχο

Στρατηγικά, η όλη διαχείριση του ζητήματος με την Τουρκία είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις στο ναδίρ, την Άγκυρα να αγνοεί επιδεικτικά τις εκθέσεις προόδου της Κομισιόν, με μια διαρκή αναταραχή στα εσωτερικά της χώρας, με το Κουρδικό ζήτημα να πηγαινοέρχεται και τις δύο πλευρές άλλοτε να δείχνουν διάθεση συμβιβασμού, άλλοτε διάθεση ευθείας σύγκρουσης, με τα σκάνδαλα διαφθοράς να πολλαπλασιάζονται και τις ελευθερίες να καταπατώνται, είναι μέγα σφάλμα να επιλέγει η Γερμανία διμερή διάλογο για το ζήτημα των προσφύγων, προσφέροντας πληθώρα ανταλλαγμάτων.