MENU

ΔΡ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΙΩΓΑΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Politically (In)correct

Η χειροδικία μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου σε βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης από «συνάδελφό» του, έστω και αν προέρχεται από κόμμα που διακηρυγμένα αντιτίθεται στον κοινοβουλευτισμό και τελώντας υπό καθεστώς περιοριστικών μέτρων, δηλοί τον διευρυμένο ρόλο της βίας στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και μάλλον αποτελεί ένας από τους λόγους που εκπροσωπείται το συγκεκριμένο κόμμα στην Βουλή. Φυσικά ο δημόσιος λόγος ήταν διακηρυκτικά καταδικαστικός για τη συγκεκριμένη πράξη.

Η διαρκώς εντεινόμενη χρήση στρατιωτικών μέσων

Η καταστατική πρόβλεψη του ΟΗΕ αποτυπώνει σαφώς τον ασύμβατο ρόλο της χρήσης βίας προς την διεθνή δικαιοταξία και τον κρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος. Βέβαια το γεγονός ότι απαγορεύεται η απειλή και η χρήση βίας δεν σημαίνει ότι εκλείπουν από τις διακρατικές σχέσεις πρακτικές απειλής ή και χρήσης στρατιωτικών μέσων. Ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο παρατηρούνται όλο και συχνότερα περιπτώσεις άσκησης στρατιωτικής βίας, ενδοκρατικά και διακρατικά.

Το βορειοκορεατικό ζήτημα

Στο βαθμό που η φύση του βορειοκορετικού καθεστώτος παραμένει ως έχει, αυτό που ενδέχεται να αλλάξει είναι η στάση των μεγάλων δυνάμεων. Εφ' όσον ο Κιμ Τζονγκ-ουν εξακολουθήσει να ασκεί εξουσία με το μοναδικό του στυλ και κυρίως εντατικοποιήσει το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγκγιάνγκ υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο ηγεμονικός ανταγωνισμός, για την συγκεκριμένη περίπτωση, να μετεξελιχθεί σε από κοινού ηγεμονική «ρύθμιση». Η προοπτική μιας πιθανής συνεννόησης των μεγάλων δυνάμεων θα έχει αρνητικές συνέπειες για την Βόρεια Κορέα.

Οδεύοντας προς την 16η Απριλίου

Στα πλαίσια της τρέχουσας προεκλογικής εκστρατείας ο Ταγίπ Ερντογάν προβαίνει σε συνεχείς και κλιμακούμενες φραστικές επιθέσεις προς τις δυτικές πρωτεύουσες, ιδίως εκείνες που απαγόρευσαν την τέλεση προεκλογικών συγκεντρώσεων στο έδαφός τους. Η αντι-δυτική ρητορική, η οποία αντιτίθεται των παγιωμένων διπλωματικών πρακτικών, σύσσωμης της τουρκικής κυβέρνησης δεν δύναται να λογίζεται μόνο με ψηφοθηρικούς όρους.

Δύο χρόνια μετά

Η οικονομική δυσπραγία ωφελεί περισσότερο συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, οι οποίοι βέβαια διακηρύττουν πως βασική τους μέριμνα αποτελεί η προάσπιση των συμφερόντων του λάου. Αλήθεια τι πιθανότητες ιδεολογικής χειραγώγησης και κομματικής ένταξης θα έχει ένας πολίτης με δυνατότητα πολλαπλών επιλογών στην αγορά εργασίας, εκτός μάλιστα δημοσίου τομέα; Το εν λόγω μοντέλο λειτουργεί για όσο διάστημα τα συγκεκριμένα κόμματα ήταν αντιπολίτευση. Ακόμη και σήμερα κόμματα και θεσμοί εξακολουθούν να υπερασπίζονται τα «δίκαια» του αγρότη-εργάτη, αγνοώντας πως για να υπάρξει βιώσιμη γεωργική παραγωγή στη χώρα θα πρέπει να στηρίζεται στον αγρότη-επιχειρηματία.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ μεταξύ ευκταίου και εφικτού

Η εν εξελίξει επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων συνίσταται στην αξίωση της Άγκυρας να διευρύνει την αναθεωρητική της ατζέντα. Οι θέσεις του Ερντογάν και των λοιπών τούρκων θεσμικών παραγόντων, προφανώς, δεν συνάδουν με το διεθνές δίκαιο, την κρατοκεντρική διεθνή και φυσικά την, θεσμικά και κανονιστικά πιο αναπτυγμένη, ευρωπαϊκή τάξη. Η εν λόγω κατάσταση αναδεικνύει την αδυναμία της ΕΕ να συγκροτήσει και να ασκήσει μια πραγματικά κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Η συγκεκριμένη ευρωπαϊκή δυσπραγία γίνεται εμφανέστερη όταν αφορά ζητήματα, τα οποία άπτονται των ζωτικών συμφερόντων ενός κράτους -μέλους.

Η αυτοχειρία μιας εική και ως έτυχεν «επίλυσης» του Κυπριακού

Διαβάζοντας το βιβλίο: «Το στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας» του καθηγητού, πρώην υπουργού εξωτερικών και πρωθυπουργού της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, γίνεται αμέσως κατανοητός, ο τρόπος που προσεγγίζει η κυρίαρχη τουρκική πολιτική ελίτ το κυπριακό ζήτημα. Αφού αναλύει την γεωπολιτική σπουδαιότητα της Μεγαλονήσου καταλήγει στο συμπέρασμα πως η Κύπρος δεν πληροί τα κριτήρια ώστε να εμπέσει στην κατηγορία των χωρών στις οποίες δύναται να εφαρμοστεί το δόγμα «μηδενικών προβλημάτων», δηλαδή της αποδοχής από τις όμορες χώρες των βασικών στρατηγικών στοχοθεσιών της Άγκυρας, με αντάλλαγμα ειρηνικές διμερείς σχέσεις.

America-America

Το ερώτημα που αναφύεται συνίσταται στο αν η Αμερική θα συνεχίσει να αποτελεί το θελκτικό πρότυπο για ανθρώπους και κράτη. Το τέλος του ψυχρού πολέμου επισφραγίστηκε με την επικράτηση των Ηνωμένων Πολιτειών στον μακροχρόνιο και επίπονο ανταγωνισμό με την Σοβιετική Ένωση και την επιθυμία της χώρας να οικοδομήσει μία φιλελεύθερη διεθνή τάξη, εντός της οποίας η Ουάσιγκτον θα διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά και κατόπιν τριών επανεκλεγμένων αμερικανών προέδρων, βάσιμα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι αμερικανικές στοχοθεσίες έχουν εκπληρωθεί μερικώς, εμφανίζοντας σημάδια κόπωσης ως προς την εξελικτική τους δυναμική.

Αίγυπτος: Ο σημαντικός αλλά ευάλωτος εταίρος

Οι άσχημες οικονομικές συνθήκες στην Αίγυπτο, ως είθισται, επιτάχυναν και τις διαδικασίες στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Πριν την αιγυπτιακή εξέγερση, τον Σεπτέμβριο του 2010, σύμφωνα με έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Αιγύπτου, το επίπεδο της φτώχειας αντιστοιχούσε στο 40% του πληθυσμού, η ανεργία κυμαίνονταν επίσημα στο 12%, ανεπίσημα μεταξύ 15-20%, ο πληθωρισμός ανέρχονταν στο 11,7% και το δημοσιονομικό έλλειμμα αναλογούσε περίπου στο 8% του ΑΕΠ.

Προβληματισμοί σχετικά με τη διδασκαλία των θρησκευτικών

Η μέχρι τώρα πρακτική στις δυτικές κοινωνίες κατέδειξε πως η ανυπαρξία ή κατ' επιλογήν ενασχόληση με θεολογικά ζητήματα στις αρχικές βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν επέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Για πολλοστή φορά αποδείχθηκε ότι το ιστορικό γίγνεσθαι δε διαμορφώνεται κατ' αρέσκειαν συγκεκριμένων ιδεοληψιών και δογματικών πολιτικών πρακτικών. Σήμερα η ποιοτική αναβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών φαίνεται να είναι περισσότερο αναγκαία ως μέσο ανεκτικότητας, κοινωνικής συνοχής και αποτροπής ακραίων συμπεριφορών.