MENU

ΕΥΑΝΝΑ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Γιατί η γυναικεία ομοφυλοφυλία παραμένει ταμπού στην Ελλάδα;

Σκεφτόμουν πως ηχηρές φωνές (όπως του Πάνου Κούτρα, του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και πολλών άλλων -καλλιτεχνών κυρίως) δεν ακούγονται από «επώνυμες» γυναίκες ομοφυλόφιλες. Και δεν αναφέρομαι στις ακτιβίστριες ή στις εκπροσώπους του λεσβιακού κινήματος στην Ελλάδα. Όλοι γνωρίζουμε κάποια ονόματα στον χώρο της μουσικής, του θεάτρου και της δημοσιογραφίας, αλλά ουδέποτε θυμάμαι κάποια να έχει βγει και να το παραδεχτεί στα ίσια. Φόβος; Συστολή; Γενικά πάντως επικρατεί σιωπή.

Τάσος Μπουλμέτης: Από την «Πολίτικη Κουζίνα» στο «Νοτιά»

Ο Τάσος Μπουλμέτης ετοιμάζει ένα φιλμ που δεν έχει σχέση με γεύσεις και Τούρκους αλλά διαθέτει το αναγνωρίσιμο στυλ του: γλυκόπικρο χιούμορ, νοσταλγία, συναίσθημα και συλλογικές ελληνικές μνήμες: βλέπετε, ο «Νοτιάς» παρακολουθεί την ενηλικίωση ενός παιδιού (τον ενσαρκώνει ο πολλά υποσχόμενος Γιάννης Νιάρρος) από το 1968 έως την μεταπολίτευση, φτάνοντας μέχρι το 1981, δηλαδή την άνοδο του Ανδρέα

Φόβος και παράνοια στο Ιράν

«Το Ιράν», υπογραμμίζουν οι «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα», «είναι η δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή δημοσιογράφων στον κόσμο»...Ο καινούριος Πρόεδρος του Ιράν Χασάν Ρουχανί, που ανέβηκε στην εξουσία το 2013 θεωρείτο πιο μετριοπαθής. Φαίνεται ωστόσο πως ο ρόλος του είναι περισσότερο διακοσμητικός. Διότι σύμφωνα με τον Φαραχανί αλλά και τον επικεφαλής του περσικού BBC αν και υποσχέθηκε πολλά, όχι απλώς δεν έχει αλλάξει τίποτε σήμερα αλλά η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη από πριν: το καθεστώς έχει φιμώσει περισσότερα ΜΜΕ κι έχει συλλάβει ακόμα περισσότερους δημοσιογράφους απ' ότι στο παρελθόν.

Ο ΟΤΕ αντεπιτίθεται

Δεν ξέρω αν σχετίζεται με το επίπεδο (ή το μη επίπεδο) της λεγόμενης «ελεύθερης τηλεόρασης», ή τον αιφνίδιο θάνατο της ΕΡΤ, όμως είναι εντυπωσιακό πως σήμερα, σε εποχή κρίσης, 900.000 Έλληνες (!) είναι συνδρομητές της λεγόμενης Pay TV. H οποία στην χώρα μας, αυτή τη στιγμή, εκπροσωπείται από τον OTE TV, τη NOVA, την HOL και την CYTA. Mιλάμε δηλαδή για μια θεαματική άνοδο της συνδρομητικής τηλεόρασης στην χώρα μας, με τον OTE TV να οδηγεί πλέον την κούρσα.

Γιάννης Σμαραγδής: Από τον Καζαντζάκη στον Καποδίστρια

Ο Γιάννης Σμαραγδής είναι αντιφατική περίπτωση. Την ταινία του «Ελ Γκρέκο» είδαν πάνω από 5 εκατομμύρια άνθρωποι-σχεδόν η μισή Ελλάδα δηλαδή. Από την άλλη οι κριτικοί κινηματογράφου ουδέποτε στάθηκαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι μαζί του. Η εμμονή του να αξιοποιεί κινηματογραφικά την ζωή μεγάλων Ελλήνων συνεχίζει να σχολιάζεται ποικιλοτρόπως. Και η περίφημη μαντινάδα του στον Σαμαρά πυροδότησε έκρηξη δηκτικών σχολίων περί καιροσκοπισμού.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πενήντα αποχρώσεις του…ροζ

Προσωπικά, είχα ανέκαθεν μια αδυναμία στις γκρίζες ζώνες. Παρακολουθώντας ωστόσο την ταινία δεν εντόπισα καμία τέτοια. Αντίθετα διέκρινα όλες τις πιθανές αποχρώσεις του ροζ. Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο Αρλεκιν νεας κοπής. Μια κινηματογραφική Σταχτοπούτα -μόνο που το γοβάκι χρησιμοποιείται με πιο, ας το πούμε, ευφάνταστους τρόπους...

Ανάπηρη Πολιτική Ορθότητα

Ε λοιπόν, και κακοί κωφοί υπάρχουν, και κακοί ανάπηροι και κακοί μαύροι και κακοί μετανάστες και το κάπνισμα μέσα στην ζωή είναι, και το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Δυστυχώς. Όταν επιλέγεις να μην τα δείξεις όλα αυτά στο σινεμά, που υποτίθεται πως δεν δείχνει το δέον, αλλά το «είναι» και την ανθρώπινη συνθήκη, υποπίπτεις στο θανάσιμο αμάρτημα της (αυτό)λογοκρισίας. Υπ' αυτήν την έννοια, η πολιτική ορθότητα είναι η μεγαλύτερη αναπηρία.

Τι θα κάνει ο Σύριζα στον πολιτισμό εάν γίνει κυβέρνηση

Συζητήσαμε με την Άννα Χατζησοφιά, βουλευτή Β' Αθήνας, και μέλος της ΕΕΚΕ Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνης για θέματα κινηματογράφου και ΜΜΕ για όλ'αυτά. Και μας είπε πως ο σχεδιασμός του προγράμματος έγινε μέσα από πολλά όργανα, επιτροπές και διαβουλεύσεις με φορείς όπως λχ. τα ΔΗΠΕΘΕ «που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα», αλλά και με ανθρώπους που εργάζονται στον κινηματογράφο...».

Σινέ Τζιχάντ

Αύριο λοιπόν που θα βγεί μια ταινία για τους φανατικούς Ισλαμιστές, η οποία δεν θα αρέσει στους Τζιχαντιστές, αυτοί θα απειλήσουν με αντίποινα και με αποκεφαλισμούς τους θεατές που θα τολμήσουν να περάσουν το κατώφλι της αίθουσας; Και το στούντιο για να έχει (κυριολεκτικά) το κεφάλι του ήσυχο, θα κλειδώσει την ταινία στο συρτάρι;