MENU
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΡΗΤΙΚΟΥ
CULTURE
«Μπελγκρέιβια»: Κριτική του βιβλίου του Julian Fellowes
Η πλοκή είναι πειστική και διαθέτει κινηματογραφικό ρυθμό. Μέσα από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, καταδεικνύονται με λεπτομέρειες οι αυστηρές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις της εποχής. Ο ιδιαίτερος και τυπικός τρόπος ομιλίας, η κατάπνιξη κάθε συναισθήματος ή παρόρμησης, οι σωστές προσφωνήσεις των ανώτερων αρχόντων, τονίζονται με ιδιαίτερη μαεστρία. Οι διάλογοι είναι απολαυστικοί και οι ενδόμυχες σκέψεις των ηρώων παρατείνουν την αγωνία του αναγνώστη για την έκβαση των καταστάσεων. Είναι εντυπωσιακό ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να «χτίσει» ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα πάνω σε ένα μυστικό, το οποίο γνωστοποιεί στον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
«Δεν γίνονται αυτά εδώ»: Κριτική του βιβλίου του Σίνκλερ Λιούις
Εμφανίζεται λοιπόν, στις σελίδες του βιβλίου, ο γερουσιαστής Μπαζ Γουίντριπ, ο οποίος υπόσχεται ένα τεράστιο ετήσιο εισόδημα σε κάθε πολίτη και να επαναφέρει την πατρίδα στις δόξες της. Όπως είναι αναμενόμενο ο κόσμος πείθεται, ο νέος Πρόεδρος είναι γεγονός και το καταστροφικό του έργο ξεκινά. Το πέπλο της βίας και της τρομοκρατίας αρχίζει να σκεπάζει κάθε γειτονιά, και ο μαχητικός δημοσιογράφος Ντορέμους Τζέσαπ βρίσκεται αντιμέτωπος με τις προσπάθειες φίμωσης του Τύπου. Ο κόσμος διχάζεται: άλλοι εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις για ν' ανελιχθούν και άλλοι αντιστέκονται σθεναρά στις τερατώδεις αλλαγές.
«Δυο φορές κι έναν καιρό ήταν η Σταχτοπούτα»: Κριτική του βιβλίου της Μαρίνας Γιώτη
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν η Σταχτοπούτα και η κόκκινη κλωστή δεμένη αρχίζει να γυρίζει και να αποκαλύπτει για ακόμη μια φορά τη συναρπαστική βραδιά που άλλαξε τη ζωή της ομώνυμης ηρωίδας και της χάρισε την παντοτινή ευτυχία στην αγκαλιά του νεαρού πρίγκηπα. Μα ο Φάνης ο Μπούφος δεν συμμερίζεται τη χαρά και την ευδαιμονία που πηγάζει από αυτό το παραμύθι, και θέλει να λύσει το μυστήριο της νεραϊδονονάς και να μάθει πώς είναι η ζωή της Σταχτοπούτας στο μαγικό βασίλειο.
«Απουσία»: Κριτική του βιβλίου του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν
Ο σερ Τζον Φράνκλιν και η σύζυγός του λαίδη Τζέιν, σ' ένα ταξίδι τους στη Γη του Βαν Ντίμεν το 1841, αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα ντόπιο ορφανό κορίτσι, τη Ματίνα. Για τη λαίδη Τζέιν είναι η προσπάθειά της να νιώσει την ευτυχία της μητρότητας, μα δεν τολμά να το παραδεχτεί. Προσπαθεί να καλλιεργήσει αυτό το άγριο πλάσμα και να τη μεταμορφώσει σε μια όμορφη, μορφωμένη δεσποινίδα, στα πλαίσια ενός πολιτιστικού πειράματος. Μόνο που η διαφορετικότητα της νεαρής Αβορίγινας θα προκαλέσει θύελλες στην καρδιά των αντρών που θα την γνωρίσουν, και η αδυναμία τους να ελέγξουν τα πάθη τους θα καταστρέψουν το μέλλον της με οδυνηρό τρόπο.
«Συλλέκτης χρόνου»: Κριτική της ποιητικής συλλογής του Μίλτου Γήτα
Ο κύκλος της ζωής, γέννηση και θάνατος. Δυο λέξεις που προκαλούν τόσο αντιφατικά συναισθήματα μα συνυπάρχουν αρμονικά στους αιώνες. Και στη μέση ο έρωτας. Εξαπολύει τα βέλη του προς κάθε κατεύθυνση και σκαρώνει παιχνίδια με τις καρδιές των ανθρώπων. Κι άλλοτε τα βέλη του σκορπούν την απόλυτη ευτυχία και άλλοτε τον αβάσταχτο πόνο. Εκείνο τον πόνο της απώλειας που παραλύει το σώμα, τη σκέψη, τις αισθήσεις. Ξαφνικά η μελαγχολία γίνεται ο καθημερινός σου συνοδοιπόρος. Μέχρι η χαρά της δημιουργίας να προσφέρει το χαμόγελο της ελπίδας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
«Οι ελαιώνες του Βερολίνου»: Κριτική του βιβλίου της Ιφιγένειας Βουρδούνη
Εικόνες μοναδικά αποτυπωμένες ξεχύνονται από τους «Ελαιώνες του Βερολίνου» και ζωντανεύουν ζοφερές θύμησες, προκαλώντας πόνο, συγκίνηση, αποτροπιασμό. Οι συνεχείς εναλλαγές των προσώπων αλλά και των τόπων, διατηρούν την αγωνία στο κατακόρυφο και κλιμακώνουν την ένταση. Παράλληλα η κ. Βουρδούνη καταφέρνει να δώσει στον αναγνώστη μια σφαιρική εικόνα των επιπτώσεων της σφοδρότερης πολεμικής αναμέτρησης που γνώρισε η ανθρωπότητα στους Αθηναίους, στους κατοίκους της επαρχίας, στους Εβραίους της Γερμανίας, αλλά και στους ίδιους τους Γερμανούς και υποστηρικτές του Τρίτου Ράιχ.
Samuel Bjork: «Πιστεύω ότι είναι εντελώς περιττό να περιγράφεις ωμή βία. Θεωρώ ότι ευτελίζει το τελικό αποτέλεσμα»
Πάντοτε δυσκολευόμουν να ελέγξω τους χαρακτήρες μου: φαίνεται ότι έχουν τη δική τους προσωπικότητα και άποψη. Προσπαθώ να είμαι αυστηρός όσον αφορά τα πιο σημαντικά κομμάτια της υπόθεσης, όπως ποιος έκανε τι και για ποιο λόγο, αλλά πέρα από αυτό, απλά αφήνω τους ήρωες να κάνουν οτιδήποτε φαίνεται ότι θέλουν να κάνουν. Με συναρπάζει περισσότερο από όλα η ευθύτητα, και ο γρήγορος ρυθμός τους. Αγαπώ την αίσθηση του να προσπαθείς να κρατήσεις τον αναγνώστη στην άκρη του καθίσματος κάθε στιγμή, και να μην αφήνεις ποτέ τον ενθουσιασμό και την ένταση ν' ατονίσει.
Προηγούμενα