MENU

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Δυο διαφορετικοί Έλληνες στη Λεγεώνα των Ξένων

Ήρωες της ιστορίας δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ο Μανώλης Περίδης και ο Γιώργος Μανιάτης. Βρέθηκαν και οι δυο στη Λεγεώνα των Ξένων στις αρχές του '60 στην Αλγερία. Κι ενώ ο Μανώλης καμαρώνει για τον μισθοφορικό στρατό και όπως χαρακτηριστικά μας λέει: «από εκεί μέσα έβγαιναν άνθρωποι»! Από την άλλη ο Μανιάτης, σιχάθηκε τη Λεγεώνα και τα έργα της, έτσι το 1961 πραγματοποίησε μια απίστευτη απόδραση, περπάτησε 21 ημέρες μέσα στην έρημο, ενώ εκείνη στιγμή ο δεκανέας Περίδης ήταν στα τάγματα που τον κυνηγούσαν κι αν τον έπιαναν ήταν σίγουρο ότι θα τον εκτελούσαν!

Παναγία Τήνου Vs Αγαμέμνων

Από τις 11:15, το πρωί της Μ. Τρίτης, 26 Απριλίου 2016, μέχρι σήμερα μετράμε 6 μήνες και στο λιμάνι του Πειραιά μια απίστευτη υπόθεση καθημερινής παράνοιας βρίσκεται σε εξέλιξη! Πρόκειται για την ημιβύθιση του πλοίου Παναγία Τήνου στην προβλήτα της πύλης Ε4. Το άτυχο καράβι παρουσίασε στα ξαφνικά εισροή υδάτων, πήρε κλίση στα δεξιά και άρχισε να βυθίζεται. Στο σημείο βρέθηκαν δύο ρυμουλκά, προχώρησαν σε απάντληση του νερού από το εσωτερικό του και από τότε το μισοβυθισμένο ταλαίπωρο σκαρί γίνεται μια ακόμη θλιβερή ατραξιόν του Πειραιά. Η υπόθεση βρίσκεται σε δικαστική διερεύνηση και η πόλη, σα να μην έφταναν τα προβλήματά της, βρήκε έναν ακόμη λόγο να μην κοιτά προς το λιμάνι και τη θάλασσα.

Σύνταγμα Δωδεκανησίων. Τα ιδανικά δεν έχουν αντίπαλο

Ο Γιώργος Φασουλέτος, με καταγωγή από την καρδιά της Καρπάθου, το Απέρι, ήταν στην ηλικία που το αίμα χοχλάζει, στα 22 του, τότε μόλις είχε μάθει ότι οι Ιταλοί έψαχναν ντόπιους, για να τους ντύσουν καραμπινιέρους του Ιταλικού στρατού κι έτσι πήρε εύκολα την απόφαση να ξενιτευτεί από το νησί. Δουλειές δεν υπήρχαν και η ανέχεια έβαζε τα χέρια της κι έσπρωχνε την οργάνωση μιας απόδρασης από έναν τόπο στενό, που άρχισε να μοιάζει με ανοιχτό ιταλικό κρατητήριο.

Ρόδος, τα παράπονα σου στο… Δήμαρχο

Παιδί μετανάστη στη Γερμανία, στα νιάτα του δούλεψε ως γκρουμ σε ξενοδοχείο και πωλητής σε τουριστικό κατάστημα. Ακολούθησαν σπουδές και δυο πτυχία, Νομικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Θράκης και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Στην πολιτική έχει γράψει 18 χρόνια, ενώ στη δικηγορία έφτασε τα 35! Από την πρώτη στιγμή ο Φώτης Χατζηδιάκος φαίνεται άνθρωπος οξυδερκής, στα εφόδια του έχει το χάρισμα της επικοινωνίας, δείχνει γαλήνιος, ήρεμος και ίσως το σπουδαιότερο, σίγουρος για τις επιλογές του.

5η Οκτώβρη 1944. Η Επανάσταση της Καρπάθου

Η 5η Οκτωβρίου 1944 είναι η μεγάλη γιορτή της Καρπάθου, μετά από 650 χρόνια το νησί αποφάσισε ολομόναχο, ντύθηκε τη γαλανόλευκη και έφερε τα πάνω-κάτω στο Νότιο Αιγαίο! Όσο κι αν περιγράφουμε την ιστορία πάντα θα υπάρχουν πτυχές που δε μπορούμε, δε φτάνουμε να τις αγγίξουμε κι έτσι κάπως μοιραία στεκόμαστε λιγόψυχοι, ανήμποροι μπροστά σε γεγονότα που άλλαξαν τα χρόνια. Πρόφτασα να μιλήσω με κάμποσους από κείνους που λέμε σήμερα Επαναστάτες, εκείνους που έπιασαν ένα όπλο και έδωσαν τέλος στην Ιταλική κυριαρχία. Κι αν υπάρχει κάτι μαγικό σ΄αυτούς τους ανθρώπους είναι η ειλικρίνεια των προθέσεων! Η αλήθεια τους δε μπορεί, δε γίνεται να γραφτεί ούτε σε τόμους βιβλίων, ούτε και μπορεί να την παραμερίσει το πέρασμα του χρόνου.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τα νέα φώτα της Τρούμπας

Σήμερα τα μόνα φώτα που παρέμειναν σταθερά αναμμένα ήταν αυτά στα φιλμ, γιατί η Τρούμπα των καμπαρέ, των μπαρπουτιέρηδων, των λαθρέμπορων και των σωματέμπορων, μα και κάθε ίχνους μαχαιρώματος, σκοτεινού έρωτα και αχαλίνωτου πάθους, ακόμη κι εκείνη η απαίσια μεικτή μυρωδιά, τσιγάρου, ιδρώτα και μεθυσμένου κάτουρου, τριγύρω από τα κακόφημα στέκια, στέγνωσαν και έφυγαν μακριά. Όλα άλλαξαν διάσταση, τα πήρε μαζί της εκείνη η εποχή σε ένα ταξίδι στο πιο ακατοίκητο παρελθόν. Όχι πως η παρανομία εξαφανίστηκε, βρήκε άλλες διεξόδους, έστησε άλλα πόστα, για να κάνει το παιγνίδι της ακόμη πιο χοντρό και να φέρνει στα αφεντικά της όλο και πιο πολλά κέρδη.

Ο αποκεφαλισμός του Γιάννη Φιλιππίδη! Μνήμες από την τέφρα της Σμύρνης

Οι ελληνικές κοινότητες, πριν το 1922, ελέγχουν το 50% του κεφαλαίου του επενδεδυμένου στη βιομηχανία της Αυτοκρατορίας, το 60% των θέσεων εργασίας στους μεταποιητικούς κλάδους. Κυριαρχούσαν απόλυτα στο εισαγωγικό και το εξαγωγικό εμπόριο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 1914 το 46% από τους ιδιοκτήτες τραπεζών και τραπεζίτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν Έλληνες. Την ίδια χρονιά από τις 6.507 βιομηχανίες και βιοτεχνίες της Αυτοκρατορίας το 49% ανήκε σε Έλληνες. Το 1914, Έλληνες ήταν το 52% των γιατρών, το 49% των φαρμακοποιών, το 52% των αρχιτεκτόνων, το 37% των μηχανικών και το 29% των δικηγόρων της Αυτοκρατορίας.

Τρεις βιαστικοί φόνοι, μα κανένα μνήμα για τον λιποτάκτη Alfred

Ο Alfred Eickworth από τις 4 Φλεβάρη του 1943 είχε περάσει στις τάξεις του τάγματος 999 και θα αποδείξει την διαφορετικότητα και την προσωπική μάχη που έδινε με τις κυρίαρχες ιδεολογίες της εποχής. Περίπου 15 Ιταλοί στρατιώτες προκειμένου να αποφύγουν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή έναν άθλιο θάνατο μέσα στα βαπόρια που θα τους μετέφεραν οι Γερμανοί, διάλεξαν να αποδράσουν από την Κάρπαθο. Στο σχέδιο τους είχαν ένα κοντινό ερημονήσι κοντά στην Κάσο, τα Αρμάθια. Από εκεί θα έψαχναν τρόπο για να φτάσουν στην Κρήτη, τα έπαιζαν όλα για όλα και είχαν λιγοστές ελπίδες. Οι Γερμανοί έμαθαν για τους φυγάδες και οργάνωσαν αποστολή με ένα μικρό σκάφος, την «Ιμακολάτα».

Το καλοκαιρινό σχολειό ενός «αντάρτη» παπά

Η λέξη που διάλεξε το υπουργείο είναι πιο κομψή, μίλησαν και έγραψαν για την αναγκαία «συγχώνευση», όμως για κείνους που ζουν χρόνο-καιρό μακριά από την Αθήνα, μακριά από τα «μεγαλεία» και τις «ευκαιρίες» της, νιώθουν πόσο βαριά είναι η λέξη «λουκέτο» σε ένα σχολείο. Όσο για τους μικρούς μαθητές, εκείνοι τράβηξαν στα σχολεία των γειτονικών χωριών, όμως από τότε ο παπα-Καλλίνικος δίνει σταθερή μάχη για να συνεχίσει να ανάβει το φως της γνώσης μέσα στο κτήριο και τις αίθουσες του κτηρίου.

Η αποθέωση του «τέλειου» είδους

Σύντομα φάνηκε ο σωτήρας της παραλίας, ένας λεβέντης έφθασε αποφασισμένος να καθαρίσει τα τέρατα, όπλισε το ψαροτούφεκο του στη δεύτερη σκάλα και άρχισε να τα κοπανάει με μίσος και άπειρη μανία. Για λίγο το αίμα τους έκανε πιο σκούρα τη θάλασσα, ο νεαρός σημάδευε και τα τρυπούσε κατευθείαν στο κεφάλι και εκείνα μετά από λίγους σπασμούς ψόφαγαν μπροστά σε δεκάδες ικανοποιημένα ανθρώπινα μάτια, που αναγνώριζαν τη δικαιοσύνη στη δελφινιέρα και στη γυαλισμένη βέργα του όπλου.