MENU

ΝΙΚΟΣ ΓΚΙΩΝΗΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η διαχρονική προσαρμοστικότητα και ένα νέο εγχείρημα για το ΠΑΣΟΚ

Η μνημονιακή περίοδος του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε προβλήματα και στους δύο πυλώνες της παραπάνω στρατηγικής. Το κόμμα απορροφήθηκε στον αγώνα του για την αντιμετώπιση των οξύτατων προβλημάτων στα χρόνια της Κρίσης, με αποτέλεσμα να αποσυνδεθεί από την εκλογική του βάση. Από το 2009 μέχρι το 2015 έχασε το 90% της εκλογικής του επιρροής. Συνεπώς, είναι λογικό να ανοίξει μία συζήτηση στο εσωτερικό του για ένα νέο οργανωτικό πρότυπο, το οποίο θα απαντήσει στις νέες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει μετά από αυτή την αποδυνάμωση.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη μπορεί να εκφράσει το «νέο»

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη μοιάζει ως το πιο αισιόδοξο σενάριο από όσα δημιουργήθηκαν μετά την Κρίση για να δώσει «σάρκα και οστά» στην αναγέννηση του χώρου που είναι ανίκανος να εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί στη χώρα μας και κυρίως οι νέοι άνθρωποι ψάχνουμε κάτι «καινούριο» να μας εκφράσει. Μετά από δύο χρόνια συγκατοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους πιο υπερσυντηρητικούς Δεξιούς κύκλους στην διακυβέρνηση της χώρας η οποιαδήποτε ταύτιση του παλαιού κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με το «νέο» ηχεί πλέον ως ένα αστείο.

Μια Σοσιαλδημοκρατία που μπορεί να νικήσει

Πλέον το στοίχημα για τον συγκεκριμένο χώρο είναι η διατύπωση μίας εφαρμόσιμης εναλλακτικής πρότασης που θα θέσει επί τάπητος τα προαπαιτούμενα μίας μετεκλογικής πορείας προς την πραγματική νίκη, μία νίκη που θα αφορά τη χώρα η οποία δεν αντέχει να βρίσκεται στάσιμη μέσα στην Κρίση και τον ίδιο τον χώρο που θα έχει μία σαφή θέση όχι σε υπουργικές καρέκλες, αλλά στον ήλιο που θα ανατείλει μετά την έξοδο από την Κρίση.

2017: Το κρίσιμο έτος για την ανανέωση της Κεντροαριστεράς

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον υπό την προϋπόθεση να ανανεωθεί σε πρόσωπα και ιδέες, να απαντήσει στη δική του υπαρξιακή κρίση και να απαντήσει στα κρίσιμα ζητήματα της κοινωνίας, προωθώντας λύσεις με προοδευτικό πρόσημο στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Δεν αρκεί στον χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας η δαιμονοποίηση της Δεξιάς ή της Αριστεράς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να έρθει στο προσκήνιο. Αν θέλει να ελπίζει, πρέπει να μη φοβηθεί με τον λαό, κατηγορώντας τον για ανευθυνότητα μέσα στην κρίση, αλλά να τον πλησιάσει και να του εξηγήσει με ποιον τρόπο και ποια βήματα θα μπορέσει να βγει από την Κρίση.

Ώρα να τελειώσει η εσωστρέφεια της Κεντροαριστεράς

Η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα της κρίσης πρέπει να είναι από τις περιπτώσεις που έχει απασχολήσει πολύ τα μέσα ενημέρωσης και τον δημόσιο λόγο χωρίς, όμως, την απήχηση που κάποιος θα περίμενε βάσει του σημαντικού ρόλου που διαδραμάτισε το ΠΑΣΟΚ σε όλη της διάρκεια της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το 2010.Πρόκειται για τον πολιτικό χώρο που διασπάστηκε όσο κανείς εν μέσω κρίσης και που ακόμη δεν έχει κατορθώσει να δώσει μία πειστική απάντηση στο πρόβλημά του. Σήμερα, ύστερα από 4 έτη εσωστρέφειας μετά τον εκλογικό «σεισμό» του 2012 και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να γνωρίζει την πιο γρήγορη και την πιο δραματική απονομιμοποίηση που γνώρισε ποτέ κυβέρνηση στην περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση, δείχνει να έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την αντεπίθεση της εν λόγω παράταξης.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

42 χρόνια ΠΑΣΟΚ: Η ιστορία που εμπνέει και οι νέες προκλήσεις

Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε ως ένα σοσιαλιστικό κόμμα με απώτερο σκοπό τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, κρατώντας αποστάσεις από τον σοβιετικό σοσιαλισμό ή από τον σοσιαλισμό χωρών που άνηκαν στον ανατολικό συνασπισμό, αλλά διέφεραν από την ισχυρότερη χώρα του. Στην πορεία και μετά την άνοδο στην εξουσία στις 18 Οκτωβρίου 1981, ακολούθησε την στροφή που παρατηρήθηκε σε όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης, αν και με βραδύτερο ρυθμό από ότι στη Γαλλία του Φρανσουά Μιτεράν ή στην Ισπανία του Φελίπε Γκονθάλεθ.

#Παραιτηθείτε και Κεντροαριστερά

Ταυτόχρονα, πρέπει να επισημάνουμε ότι η συσπείρωση της «κοινωνίας πολιτών» (όσο παράδοξος και αν είναι ο όρος) μέσα από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις «ομπρέλα», δε βοηθά στη συγκρότηση ενός σαφούς πολιτικού υποκειμένου που θα μπορέσει να συσπειρώσει την ελληνική κοινωνία ώστε να συνταχθεί μαζί του για την Ελλάδα του μέλλοντος. Με ποιους σκοπεύει να συζητήσει η Κεντροαριστερά την επόμενη μέρα μετά την πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Με όσους θυμούνται το αντικομμουνιστικό μίσος της δεκαετίας του 1950; Με εκείνους που δεν μπορούν να προχωρήσουν στον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Με αυτούς που μιλούν υποτιμητικά για ευάλωτες κοινωνικές ομάδες;

Μητσοτάκης déjà vu

Αν η Ελλάδα από το 1985 μέχρι το 2016 εξακολουθεί να έχει πρόβλημα στην υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, τότε, είτε η ιδιωτική πρωτοβουλία στη χώρα είναι προβληματική, είτε βρισκόμαστε μπροστά σε μία ομολογία αποτυχίας του πολιτικού συστήματος, μέρος του οποίου υπήρξε η Νέα Δημοκρατία, να δημιουργήσει ένα αναπτυξιακό μοντέλο με κέντρο τον ιδιωτικό τομέα. Κάποιες ευθύνες για τη σημερινή δυσπραγία των επιχειρήσεων οφείλονται, βέβαια, και στη διακυβέρνηση του τελευταίου έτους, αλλά είναι υπερβολή να χρεώνεται ο συγκεκριμένος χώρος, που παραδοσιακά δεν υπερθεματίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ένα διαχρονικό, όπως φαίνεται, πρόβλημα.

Ένα χρόνο μετά όλα είναι διαφορετικά

Είναι ώρα να σταματήσει η αντιπολίτευση και ειδικά τα κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα συνεχώς μέχρι πέρυσι, αλλά είναι ώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλογιστεί τις ευθύνες του. Πρέπει να καταλάβουν στην αντιπολίτευση ότι ο κόσμος έχει ανάγκη μία πραγματικά εναλλακτική πρόταση και όχι γενικές αερολογίες με επιθέσεις άνευ ουσίας στην κυβέρνηση. Έχει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι καλύτερο σχέδιο για το Ασφαλιστικό; Να το καταθέσουν. Τότε η μπάλα θα είναι στο γήπεδο της κυβέρνησης. Έχουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κάτι για να καυχιόνται περί μετακλητών στη διακυβέρνησή τους; Να το δείξουν με στοιχεία.

Οι προκλήσεις της διαχειριστικής πολιτικής και η εναλλακτική του ριζοσπαστισμού

Το 2016 που μόλις καλωσορίσαμε δεν αναμένεται να φέρει μαζί του σημαντικές αλλαγές τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Στην πρώτη περίπτωση ακόμη και αν κυβέρνηση «πέσει», δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια άνοδος μιας ριζοσπαστικότερης λύσης. Στην Ευρώπη δεν θα έχουμε εκλογές σε καμία μεγάλη χώρα για να διαπιστώσουμε κάποια σοβαρή άνοδο των ριζοσπαστικών δυνάμεων. Οι μόνες χώρες που έχουν εκλογές είναι η Ιρλανδία και η Ρωσία, χωρίς να αναμένονται εκπλήξεις. Επίσης, στις Ηνωμένες Πολιτείες η προεδρική εκλογή δεν αναμένεται να αλλάξει σημαντικά σε σημείο ριζοσπαστικής μεταστροφής όσα ήδη γνωρίζουμε.