MENU

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΛΙΧΟΥΔΗΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Κατερίνη: Το πιο ξεχωριστό Χριστουγεννιάτικο Χωριό επιστρέφει για 3η χρονιά

Πέρυσι, στις 19 ημέρες του Χριστουγεννιάτικου Χωριού του Κόσμου, οι 470 εθελοντές εξυπηρέτησαν 37.000 επισκέπτες. Συγκεντρώθηκαν 15 τόνοι τροφίμων και σημαντική ποσότητα φαρμάκων, τα οποία διοχετεύθηκαν σε ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και το νοσοκομείο της περιοχής. 150 επιχειρήσεις του ευρύτερου νομού είχαν συμβάλει με τον τρόπο τους, προσφέροντας αφιλοκερδώς προϊόντα και υπηρεσίες, ενώ οι δραστηριότητες περιλάμβαναν 25 παιδικές παραστάσεις και ζωντανή μουσική από 38 μουσικά σχήματα.

Συνέντευξη Ντένις Μουκουέγκε: «Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου γυναίκα και άνδρας είναι ίσοι»

Το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου 2012, επιστρέφοντας από μια μακρά ημέρα εργασίας στο νοσοκομείο, ο Ντένις Μουκουέγκε βρήκε μερικούς ανθρώπους να τον περιμένουν στο σπίτι του. Δεν επρόκειτο για τη γυναίκα και τις κόρες του- οι τελευταίες, μαζί με μια φίλη τους, βρίσκονταν μεν εντός του σπιτιού, αλλά ριγμένες στο έδαφος και υπό καθεστώς ομηρίας. Οι τέσσερις ένοπλοι άνδρες, που είχαν τα πρόσωπά τους καλυμμένα, άνοιξαν πυρ. Ο ίδιος ο Μουκουέγκε θα κατορθώσει να σωθεί, πέφτοντας στο έδαφος. Το ίδιο δεν ισχύει, όμως, και για τον φρουρό και προσωπικό του φίλο, που έτρεξε προς υπεράσπισή του.

Συνέντευξη Nour Machlah: «Οι πρόσφυγες έρχονται γιατί είναι το τελευταίο που τους μένει να κάνουν»

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει, λέει, πως είναι πραγματικά να ζεις σε μια εμπόλεμη ζώνη. «Θα μπορούσα να μιλάω γι' αυτό για μια εβδομάδα. Αλλά και πάλι, δε θα μπορούσα να σας μεταδώσω το συναίσθημα. Επειδή και εμείς, για παράδειγμα, ακούγαμε για το πως είναι να ζει κανείς σε συνθήκες πολέμου, όταν βοηθούσαμε πρόσφυγες από το Ιράκ, τη Παλαιστίνη, το Λίβανο, την Αρμενία. Και μας έλεγαν είναι ο πόλεμος. Αλλά είναι δύσκολο. Ακούς τις ιστορίες και λες αυτό είναι στενάχωρο, και μετά η ζωή σου απλά συνεχίζεται. Ώσπου, φτάνεις κάποτε να ζεις αυτές τις συνθήκες, όταν χάνεις την ελευθερία σου να βγεις έξω, να μιλήσεις με κάποιον, να δεις τα άτομα που αγαπάς. Να κάνεις όσα έκανες στην καθημερινότητά σου, έως τότε. Είναι δύσκολο όταν χάνεις τέτοια πράγματα».

H Ενσάφ Χαϊντάρ για πρώτη φορά σε ελληνικό Μέσο: «Τα παιδιά μου είναι περήφανα για τον πατέρα τους»

Μέσα από διάφορα στάδια που διαδέχονται το ένα το άλλο, και εν μέσω της διεθνούς κατακραυγής, της κινητοποίησης ανθρωπιστικών οργανώσεων και την έντονη διαμαρτυρία πολλών αρχηγών κρατών, η οριστική ποινή του Μπανταουί ανακοινώνεται περίπου δύο χρόνια μετά τη σύλληψή του, τον Μάιο του 2014. Προβλέπει 10 έτη φυλάκισης, 1.000 δημόσιους ραβδισμούς και ένα χρηματικό πρόστιμο ύψους 1.000.000 ριάλ Σαουδικής Αραβίας, που ισοδυναμεί με περίπου 270.000 ευρώ. Ενώ, ήδη, αποφασίζεται πως μετά την αποφυλάκισή του και για τα επόμενα 10 χρόνια, ο Μπανταουί δεν θα επιτρέπεται να χρησιμοποιεί Μέσα Ενημέρωσης, ούτε και να ταξιδέψει στο εξωτερικό.

Γράμμα απ’ το Στρασβούργο: Καλύπτοντας την Ευρωπαϊκή Εκδήλωση Νεολαίας 2016

Η δεύτερη ένστασή μου αφορά κάτι που αποτελεί σύνηθες φαινόμενο σε ανάλογες πολιτικές διαδικασίες- τοπικές, εθνικές, διεθνείς. Ακούγαμε συχνά, κατά τη διάρκεια των ομιλιών, να γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα, για την ενωμένη Ευρώπη, για την Ευρώπη που σέβεται τη διαφορετικότητα, για τον ανθρωπισμό και τέτοιες πολυφορεμένες λέξεις. Βγαλμένες μέσα από τα χείλη και πάλι, κυρίως, των διαφόρων εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχες την εντύπωση, αν ζεις πράγματι σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, σε αυτή την εποχή, πως λειτουργούσαν με τρόπο επιτελεστικό: τα λέμε αυτά μπας και τα πιστέψουμε και τα πιστέψετε, μπας και μείνουν ως αλήθεια.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ως πότε θα αφανίζονται ολόκληρα χωριά στην άσφαλτο;

Πριν λίγες εβδομάδες, μιλώντας στη Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, ο Αναστάσιος Μαρκουίζος- περισσότερο γνωστός ως «Ιαβέρης»- παρουσίασε στοιχεία που δείχνουν πόσο σημαντικές και πολυεπίπεδες επιπτώσεις έχει, για τη χώρα μας, η εθνική και οδική μας αν-ασφάλεια. 1.600 νεκροί και 20.000 τραυματίες σε ένα χρόνο, τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων. Πέντε νεκροί και πέντε τετραπληγικοί «προκύπτουν» κάθε ημέρα- 10 παραπληγικοί, 60 τραυματίες ακόμη βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει. Τα περισσότερα θύματα, μάλιστα, βρίσκονται σε νεαρή ηλικία τη στιγμή του ατυχήματος: το 60-70% του συνόλου αφορά άτομα ηλικίας 15-29 ετών.

Δυστυχώς -δε μάθαμε- τίποτα

Καθώς κυλούν τα χρόνια, ακόμη και η όψη του κακού μπορεί να ξεθωριάσει. Τα άτομα που επέζησαν των θηριωδιών της εποχής εκείνης και βρίσκονται ανάμεσα μας, λιγοστεύουν. Μα, κι αν μας άφησαν τις αφηγήσεις τους κληρονομιά, κι αν παράχθηκε έκτοτε πλούσια επιστημονική έρευνα που συμβάλλει να χυθεί λίγο φως στις πτυχές του πως και γιατί το αδιανόητο πραγματώθηκε, κι αν ακούστηκαν μεγάλα λόγια από τους, τελικά, μικρούς μεγάλους του πλανήτη, νεκροί και ζώντες, τα θύματα του χθες, σαν κοιτούν τα θύματα του σήμερα, θα έχουν κάθε λόγο να μην αισθάνονται δικαίωση.

Στο Πάντειο ξανά

Όσον αφορά την οργάνωση του Παντείου, κανένα βήμα προς τα εμπρός. Παραθέτω σύντομα κάποια ενδεικτικά παραδείγματα. Πρώτον, μπορεί να βρισκόμαστε στη 2η μέρα του Νοέμβρη. Φοιτητική ταυτότητα, ωστόσο, δεν έχουμε παραλάβει- αντίστοιχα, πολλοί προπτυχιακοί φοιτητές δεν έχουν παραλάβει συγγράμματα. Στη δική μου περίπτωση, καθώς για τις ανάγκες κάποιων μεταπτυχιακών μαθημάτων είναι πιθανόν να χρειαστεί να διαβάσεις μερικά άρθρα ή κείμενα κάθε εβδομάδα, που βρίσκονται σε διαφορετικά βιβλία, αυτό σημαίνει πως δεν μπορώ ούτε βιβλίο να δανειστώ.

Το “american dream” καταρρέει αλά ελληνικά

Η κατάληξη, όσο κι αν ξαφνιάζει για το που μπορεί να φτάσει τελικά η ανθρώπινη απληστία, είναι προδεδικασμένη, στοιχείο εμφανές του σήμερα. Ο «Νυχτερινός Ανταποκριτής» μας δεν διάλεξε τίποτα περισσότερο από έναν από τους ελάχιστους δρόμους που το παρέχονται- εκείνον που, μέσα από το σκοτάδι στο οποίο θα κληθεί ο ίδιος να βυθιστεί, θα μπορέσει να του παράσχει επιτέλους όλα εκείνα που βλέπει να λιάζονται στο φως.

Στην αγκαλιά του Μάρκου

Στη ψάθα το, άλλοτε, αμούστακο παιδί, που το' χε χόμπι και πετριά να κάνει σκασιαρχείο απ' το σχολείο, και να ρίχνει πέτρες εδώ και κει, στον ένα και τον άλλον, και που, μια φορά, από το φόβο του πως η πέτρα που' ριξε σε κάποιο σπίτι και τη φωνή που άκουσε, πίστεψε πως τέλειωσε μια γυναίκα, έτρεξε μεμιάς στο λιμάνι, κρύφτηκε σε κάποιο καράβι, βγήκε στον Πειραιά. Το παιδί που, παιδί ακόμη παντρεύτηκε, και αν ο άδοξος, σύντομος του γάμος αυτός, αποτέλεσε αφορμή για να γράψει μερικά απ' τα δυνατότερα του κομμάτια μίσους και αγανάκτησης.