MENU
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
Ειδησεις
Αυταπάτες
Ωστόσο, ας το παραδεχτούμε, ο κ. Τσίπρας με την ομολογία του περί αυταπάτης δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επαναλάβει - υπενθυμίσει τον κακό εαυτό ολόκληρου του πολιτικού κόσμου∙ όλων των κομμάτων∙ όλων ημών (κατά πλειονότητα) των πολιτών. Ποιο, αλήθεια, από τα προηγούμενα κόμματα εξουσίας δεν κυβέρνησε με αυταπάτες; Είχαν αυτεπίγνωση όσοι πολιτικοί διαβεβαίωναν ό,τι «λεφτά υπάρχουν»; Είχαν αυτογνωσία όσοι πολιτικοί υποστήριζαν περί «ισχυρής Ελλάδας» και «θωρακισμένης οικονομίας»; Είχαν αυτοσυνειδησία οι Έλληνες όταν ξεγελούσαν τον εαυτό τους σε επίπλαστες ευμάρειες καταβουτηγμένες στον δανεισμό και τις πιστωτικές κάρτες; Ελάτε τώρα!
Εμπρός, από παντού…
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, όλοι μας, μήπως το θέμα είναι βαθύτερο. Μήπως αυτό που χρήζει είναι μια γενναιόκαρδη συναίνεση; Μια εθνική συνεννόηση; Μία πατριωτική έγερση; Μία δημοκρατική εθνεγερσία; Ό,τι, κατά τον Σικελιανό, «όλες οι παρατάξεις της διανόησης, της ψυχής και της ζωής του ελληνικού λαού πρέπει να είναι ενωμένες άρρηκτα σε μία»; Γιατί «και μία είναι η κραυγή που τις καλεί και τις συνθέτει όλες προς την αδιαίρετη ηθική κορφή του Ελληνισμού»; Θα ρωτήσετε, ευλόγως: Με ποιους όλα ετούτα; Έχετε δίκιο.
Ελλάδα, ζώσαν και μαχόμενην
Οι πεποιημένοι πατριώτες έπιασαν πάλι τη δουλειά τους. Βρήκαν πρόσφορο το έδαφος με τους δυστυχισμένους πρόσφυγες και οι κομματικοί δυστυχείς ανέβασαν την παράστασή τους. Σε όλες τις κλίμακες, αναλόγως της σκοπιάς τους, από την άκρα φιλανθρωπία μέχρι την ακραία ξενοφοβία. Με μαύρο δάκρυ και άμετρη εχθρότητα ανασήκωσαν το σπιθαμιαίο παράστημά τους και κάπου εκεί, κατά το Προεδρικό και κατά του Μαξίμου, προέδρευαν επί ώρες επί των αυτονοήτων, στο μάξιμουμ της απέραντης μετριότητάς των...
Να ξαναρχίσουν τα πεπρωμένα μας
Όμως, για όσα δυσάρεστα συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα μας και για τα όσα (ο μη γένοιτο) επακολουθήσουν, ας εξεγερθούμε πρωτίστως εναντίον του εαυτού μας που τόσες δεκαετίες τώρα «σύραμε τη ζωή μας στη χυδαιότητα και τον λαϊκισμό» (Α. Καμύ). Που με την ψήφο μας παραδοθήκαμε στην εκμηδένιση και επιλέξαμε την Βασιλεία των κτηνών, των φτηνών και των λαϊκιστών. Που με την συμπεριφορά μας απεμπολήσαμε ή ναρκώσαμε όλες τις πάλαι ελληνικές αξίες μας. Που κηρύξαμε στάση ή παύση με την ιστορική μας συνέχεια.
Στο πνεύμα της Γέννησης
Ετούτα τα Χριστούγεννα τα έχουμε ανάγκη. Για πολλαπλούς λόγους άντλησης προσδοκίας και δύναμης: Για τον Ελληνισμό που απειλείται∙ για την Ορθοδοξία που διώκεται στην Ανατολή∙ για εμάς τους ίδιους, που ο χρόνος βρίσκει χιλιάδες Έλληνες στην ανέχεια και την απελπισία.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Μελαγχολική Δημοκρατία*
Η αποτυχία έχει αφετηρία. Χρόνια πριν επιβιβαστήκαμε ανέμελοι στο καραβάνι της ιδιοτέλειας, κι ας αλυχτούσε προειδοποιητικά αυτή η έρημη πατρίδα. Και κάθε μακρόπνοη παρτίδα θανάτου, όπως και κάθε έγκλημα και κάθε ήττα, εμπεριέχει είτε το στοιχείο της συνενοχής είτε τον παράγοντα της ανοχής. Της δικής μας άμεσης ή έμμεσης συνεργίας, ξέχωρα από τις βαρύτατες ενοχές του επίορκου κατά πλειονότητα πολιτικού συστήματος. Ας το παραδεχτούμε εάν θέλουμε, έστω την ύστατη στιγμή, να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας...
Ελλάδα, αφυπνίσου!
Η κεντρική εξουσία ασκείται από μία επηρμένη -δήθεν πλειοψηφίας- κυβέρνηση, που όμως δεν εκπροσωπεί (λαμβανομένης υπόψη της αποχής) ούτε το 20% των πολιτών. Η αξιωματική αντιπολίτευση, βασικός θεσμικός πυλώνας σ' ένα δημοκρατικό πολίτευμα, βρίσκεται σε απόσταση αθώρητων χιλιομέτρων από την κοινή γνώμη και ιδίως σε κατάσταση σήψεως (ίσως και πολυδιάσπασης). Ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος διατελεί κατακερματισμένος, με τον πατριωτισμό να έχει εκχωρηθεί δυστυχώς σε ακραία αντιδημοκρατικά μορφώματα και τη λαϊκή ευαισθησία να έχει παραχωρηθεί σε παρωχημένες αριστερές ιδεοληψίες (γνησίως αντιλαϊκές και απάνθρωπες).
Σβήνει η Ελλάδα!
Δεν με εξέπληξαν οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας περί «εθνοκάθαρσης» των Ποντίων, αναμενόμενες (σ' ένα βαθμό) από ένα πρόσωπο της Αριστεράς. Θα μπορούσα κάλλιστα συνταχθώ μαζί του, προτάσσοντας τον λόγο του Αλμπέρ Καμύ: «ελευθερία σημαίνει να μπορώ να υπερασπίζομαι αυτό που δεν πιστεύω. Σημαίνει να μπορώ να δίνω δίκιο στον αντίπαλο». Όμως, έχω την εντύπωση, ότι το θέμα είναι βαθύτερο και ξεπερνά κατά πολύ τον κ. Φίλη.
