Μαθήματα ζωής από κηδείες

Πρέπει να ομολογήσω εδώ τις δικές μου μεροληψίες. Συλλυπούμαι ειλικρινά τους ανθρώπους του υπέργηρου πολιτικού. Δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα και δεν έκλαψα τόσο γοερά όσο ο πρώην βασιλιάς Κωνσταντίνος, τρέφω όμως ευγνωμοσύνη στον εκλιπόντα. Ο λόγος είναι ότι η περίοδος διακυβέρνησής του συνέπεσε με την πρώτη μου αναχώρηση στην Αμερική. Η εμφανής διαπλοκή, η αναξιοκρατία, οι (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) διορισμοί κομματικών πελατών, ο εκτροχιασμός του χρέους (από 64% το 1989 σε 98% του ΑΕΠ το 1993), η μνησικακία, η αναντιστοιχία λόγων-έργων που χαρακτήριζαν τόσο τον εκλιπόντα όσο και τους πολιτικούς του αντιπάλους όλων των κομμάτων απάλυναν την πικρή γεύση της ξενιτιάς.