MENU

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο Ρούσβελτ, ο Περόν και ο Τσίπρας

Ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ είχε εκλεγεί το 1932 με εντολή να βγάλει τη χώρα από τη Μεγάλη Ύφεση. Η πολιτική του, το New Deal, άλλαζε συθέμελα την αμερικανική οικονομία, εισήγαγε πρωτοποριακούς κοινωνικούς θεσμούς, ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στην εποχή της και απόλυτα δικαιωμένη έναντι της Ιστορίας. Το New Deal έβαλε τις βάσεις για τη νίκη στον πόλεμο και για την οικοδόμηση τριών δεκαετιών μεταπολεμικής ευημερίας. Σκόνταφτε, όμως, σ' ένα πρόβλημα. Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ είχε κρίνει αντισυνταγματικούς δύο νόμους κλειδιά: τον νόμο για την βιομηχανική ανασυγκρότηση και τον νόμο για την κοινωνική ασφάλιση.

Συγκέντρωση στα Κατεχόμενα για τη δημοκρατία στην Τουρκία. Ηχηρή απουσία του Ακιντζί

Συγκέντρωση στα Κατεχόμενα για τη δημοκρατία στην Τουρκία. Ηχηρή απουσία του Ακιντζί

Ικέτες

Όσο η Τουρκία πνίγεται σε αυτόν τον Ερντογανικό μεσαίωνα και οι καρμανιόλες των εκτελέσεων στην γείτονα ακονίζονται, η υπάρχουσα ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να επικροτήσει τον σκοταδισμό εκδίδοντας τους «8», πράξη που θα συνιστούσε ευθέως αμφισβήτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του διεθνούς δικαίου. Δε μπορούμε να υποτάσσουμε θεμελιώδεις αρχές και αξίες σε αμφίβολης ποιότητας και αποτελέσματος διπλωματικά τερτίπια. Όπως έλεγε και ένας μεγάλος Έλληνας «Η Ελλάς είναι πολύ μικρόν κράτος διά να διαπράξει τόσον μεγάλην ατιμίαν».

«Αλλαγή»: Πάντα επίκαιρη

Έχω την αίσθηση ότι όσοι ισχυρίζονται ότι μία Ευρωπαϊκή Τουρκία δε θα γεννούσε πραξικοπήματα, έχουν δίκιο. Η Τουρκία, πράγματι, δεν ήταν μία ομαλή δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου, διότι αγνοούσε επιδεικτικά το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γεννά πραξικοπήματα, όμως, γιατί όταν τους μιλούν για το νόμο, τις ισορροπίες μεταξύ των εθνών και το Ευρωπαϊκό πλαίσιο, εκείνοι μιλούν για το θέλημα του Θεού και τη Μεγάλη Τουρκία του Κεμάλ. Η τουρκική δημοκρατία δεν ήταν Ευρώπη, δεν ήταν δημοκρατία δυτικού τύπου, διότι δεν αρκούν μονάχα οι εκλογές για την δημιουργία μιας σύγχρονης, λειτουργικής δημοκρατίας.

Ευχαριστώ που με καταληστέψατε

Επιθυμώ ολόκαρδα οι νέοι γενικότερα, και οι φοιτητές ειδικότερα, να μπορούν να πολιτικοποιούνται, να εκφράζουν δυναμικά τη γνώμη τους, να κινητοποιούνται, να αμφισβητούν με επιχειρήματα. Να ανατρέπουν με σύνεση, γνώση κι αποφασιστικότητα τα κακώς έχοντα, αντί να τραγουδούν απλώς σε μπουλούκι a cappella παραταξιακά μοτέτα τύπου «Και Α και Ου». Περιμένω από τους φοιτητές μου και νεότερους συναδέλφους να μου δείχνουν πόσο άδικο έχω. Πώς αλλιώς θα μάθω, ο αδαής; Αυτό ακριβώς το δικαίωμα δημοκρατικής έκφρασης και ουσιαστικής αμφισβήτησης στερούν από τους νέους σήμερα οι κομματικές νεολαίες και οι φοιτητικές παρατάξεις, καπελώνοντας τα πάντα. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις άδολων ιδεαλιστών που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΠΑΜΑΚ: Κυνικοί οι Έλληνες με το πολιτικό σύστημα. Μόλις το 37% θεωρεί τη Δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα

ΠΑΜΑΚ: Αυξάνει ο πολιτικό κυνισμός στην Ελλάδα. Μόλις το 37% θεωρεί τη Δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα

Πολιτισμός, προϊόν της πόλεως

Το πολίτευμα της δημοκρατίας λειτουργεί προς το συμφέρον των πολλών, αντιμετωπίζει τις ιδιωτικές διαφορές με ισότητα, κάνει δυνατή την πρόσβαση όλων, ακόμα και των φτωχότερων, στα δημόσια αξιώματα, με κριτήριο την αρετή και επιβάλλει νόμους που προστατεύουν τους αδικημένους. Πρώτιστο μέλημα των ανθρώπων είναι να συζητούν για τα πολιτικά πράγματα πέρα από τις προσωπικές τους υποθέσεις, ώστε να έχουν επίγνωση για τα προβλήματα που υπάρχουν και να αναλαμβάνουν δράση για την επίλυσή τους... Η πόλη αξιώνει τη συμμετοχή στα κοινά και όχι την ιδιώτευση. Και όταν θα έρθει η στιγμή επιστρατεύει τις δυνάμεις της για να προασπίσει τον πολιτισμό της που είναι τελικά η ίδια η ύπαρξή της.

Οι εμμονές της Αριστεράς και η πολιτική κρίση

Αρνούνται σφόδρα οι σημερινοί μας κυβερνήτες να πλήξουν τα «πελατάκια» τους, τον μετακινούμενο κομματικώς πληθυσμό, εκείνους που διόριζαν άνευ οιοδήποτε στοιχείου ικανότητας και αξιοσύνης οι προκάτοχοί τους προς άγραν ψήφων. Παράλληλα, αφήνουν όπως και οι προηγούμενοι ατιμώρητα τα «μεγάλα κεφάλια», τους υπεύθυνους για σοβαρά οικονομικά εγκλήματα κακοδιαχείρισης, φοροδιαφυγής ή αποφυγής, διαφθοράς και εν τέλει διαπλοκής, διαψεύδοντας καθημερινά τις ελπίδες που είχαν προεκλογικά καλλιεργήσει. Από κοινού μάλιστα, νυν και πρώην κυβερνώντες, αδιαφορούν πλήρως για το μείζον κοινωνικό μας πρόβλημα, το έλλειμμα παιδείας.

Οι νικητές…

Τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι μπορούν να αποτελέσουν το «σεισμό» που θα γκρεμίσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και θα οδηγήσει σε απομόνωση των χωρών και των λαών. Επομένως, χωρίς να εθελοτυφλούμε, το στοίχημα των επόμενων μηνών και χρόνων για τη γηραιά ήπειρο, είναι να διαμορφώσει ένα ασφαλές περιβάλλον για τους πολίτες της, ένα καταφύγιο για τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες, μακριά από τα ακροδεξιά ναζιστικά μορφώματα και από τον ακραίο ισλαμικό εξτρεμισμό.

Προσφυγικό: η ευκαιρία της Ευρώπης να πάρει τη ρεβάνς

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να καταστεί ο σημαντικότερος φάρος δημοκρατίας, οικονομικής ανάπτυξης, και κυρίως ένας χώρος ανοιχτός στην διαφορετικότητα, στο ξένο και στον Άλλον. Και όμως δεν τα έχει καταφέρει. Και δεν τα έχει καταφέρει γιατί κυρίως δεν μπορεί να αποφασίσει όχι μόνο το τι είναι αλλά κυρίως για το προς τα που πρέπει να πορευτεί.