MENU

ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Τα βασικά λάθη της ελληνικής κυβέρνησης που οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο

Το δεύτερο σημαντικό λάθος ήταν η κακή εκτίμηση των ισορροπιών στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη που μοιραία οδήγησε και στην επιλογή λανθασμένης στρατηγικής. Σε εθνικό επίπεδο, η Ελλάδα ήταν, και εξακολουθεί να είναι, αδύναμη για να επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό τις ευρωπαϊκές αποφάσεις. Σε κυβερνητικό και πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και εξαιρετικά δημοφιλής τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του στο εσωτερικό, δεν είχε κανέναν σημαντικό σύμμαχο στο εξωτερικό. Το μόνο που μπόρεσε να βρει ήταν κάποιους συνομιλητές που είχαν τη βούληση να τον ακούσουν και συνυπάρξουν μαζί του. Αυτό όμως απείχε πάρα πολύ από το να έχει κάποιον σημαντικό παίκτη στο πλευρό του.

Ασφαλιστικό: Η ολοκλήρωση της μνημονιακής μεταρρύθμισης και το πλαστό δίπολο

Ο νόμος Κατρούγκαλου/ΣΥΡΙΖΑνελ έρχεται (με την προτροπή των θεσμών) να συμπληρώσει το κενό που άφησαν ΠΑΣΟΚ/ΝΔ. Υποχωρεί από την πλασματική επίκληση της προστασίας κεκτημένων και τοποθετεί στην θέση των καταστατικών διατάξεων τις διατάξεις που ισχύουν για τους νέους. Με αυτόν τον τρόπο ελπίζει να δικαιολογήσει την πληρωμή των συντάξεων, όχι όπως αυτές ήταν το 2009 (που ήταν η αρχική θέση του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο 2015) αλλά όπως ήταν τον Δεκέμβριο 2014 - μετά δηλαδή από τις μνημονιακές περικοπές. Διατηρεί και συντηρεί όλες τις βασικές επιλογές της προηγούμενης κατάστασης.

Όσα είδαμε και ακούσαμε στην εκδήλωση για το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου: Οι υποστηρικτές, οι επιθέσεις και το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ

Όσα είδαμε και ακούσαμε στην εκδήλωση για το νέο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου

Παπανδρέου: Ήταν μονόδρομος το Μνημόνιο για τη χώρα – Δεν ήθελα το ΔΝΤ εγώ αλλά η Γερμανία

Παπανδρέου: Ήταν μονόδρομος το Μνημόνιο για τη χώρα - Δεν ήθελα το ΔΝΤ εγώ αλλά η Γερμανία

Να συνέλθουμε λίγο

Όπως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι το μνημόνιο, έτσι και το παράλληλο πρόγραμμα δεν είναι μνημόνιο. Η διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης για παράδειγμα απαιτεί μια συγκεκριμένη δαπάνη την οποία η ελληνική κυβέρνηση εκτελεί με συνέπεια από πέρυσι και την οποία οι δανειστές θέλουν συνεχώς να μειώνουν. Σε κάθε συνομιλία με τα κλιμάκια, το ζήτημα που προκύπτει είναι πόσο η κυβέρνηση θα μειώσει τη δαπάνη αυτή προκειμένου να περιοριστεί ακόμη περισσότερο το ήδη ασθενές κοινωνικό κράτος. Η προσέγγιση των κλιμακίων εστιάζεται στην συνεχή περικοπή δαπανών, τυφλά, με μοναδικό σκοπό την επίτευξη πλεονασμάτων. Τη μία πείθονται να υποχωρήσουν, την άλλη επανέρχονται. Η πλήρης αφερεγγυότητα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Δράσεις για την προώθηση της ισότητας των φύλων και την άρση στερεότυπων στα ΜΜΕ

Δράσεις για την προώθηση της ισότητας των φύλων και την άρση στερεότυπων στα ΜΜΕ

7 χρόνια- και τέλος;

Για την ώρα, υποδεχόμαστε την πρωτοχρονιά με ασκήσεις λεκανομαντείας: Θα βγουν τα νούμερα του Κατρούγκαλου, ώστε κάποια έσοδα να αντισταθμίσουν τις μειώσεις στις συντάξεις; Και θα βγουν τα κουκιά των βουλευτών της πλειοψηφίας ώστε να κλείσει ο κύκλος της αξιολόγησης τον Φεβρουάριο ή πάμε για νέο κύκλο αστάθειας; Κι αυτό το φλερτ με τον Λεβέντη θα οδηγήσει σε γάμο ή θα αποδειχθεί ο Φλαμπουράρης καληνυχτάκιας και θα μείνει ο Καμένος με τα γαλόνια του κι ο Λεβέντης με τις προσδοκίες του; Και, πάνω απ' όλα, το ερώτημα- μαϊντανός που διαρκώς επαναλαμβάνουμε μεταξύ μας: θα είναι μια καλύτερη χρονιά το 2016, έστω κι αν το μετράμε με το χαμηλό μέτρο του καταραμένου, το «γουάου» 2015;

Όπου φτωχός κι η μοίρα του

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κερδίσει απανωτές εκλογές και δείχνει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, ενώ έχει ταυτόχρονα ασκήσει τόσο αλλοπρόσαλλη πολιτική, ξεχνώντας όλα όσα υποσχόταν ως αντιπολίτευση και κάνοντας σοβαρά λάθη με ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα (που έχει κι ο ίδιος παραδεχτεί). Παρ' όλα αυτά παραμένει κυρίαρχος και δεν φαίνεται να απειλείται άμεσα από τους πολιτικούς του αντίπαλους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι οι πλειοψηφία των πολιτών δείχνει να έχει βαρεθεί τους παλιούς πολιτικούς και τα κόμματα που κυβέρνησαν στο παρελθόν και θέλει να δοκιμάσει ένα νέο φρέσκο πρόσωπο, κι ας γνωρίζει ότι όσα του υποσχέθηκε ήταν λόγια του αέρα.

Ελλάδα: Η πρόκληση της επίτευξης δημοσιονομικής βιωσιμότητας σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης

Παρά την προαναφερθείσα βελτίωση και την εφαρμογή μιας σειράς μέτρων το 2012 για την αναδιάρθρωση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους που βρίσκονταν στην κατοχή του ιδιωτικού τομέα, ο λόγος δημοσίου χρέους-ΑΕΠ της χώρας παρουσίασε σημαντική αύξηση, προσεγγίζοντας το 177% του ΑΕΠ στο τέλος του 2014, από 129,8% το 2009. Η εξέλιξη αυτή μπορεί να ερμηνευτεί από τη μεγάλη υφεσιακή επίπτωση των εφαρμοζόμενων μέτρων λιτότητας. Από την άλλη πλευρά, η δημοσιονομική προσαρμογή των τελευταίων ετών σε συνδυασμό με τη μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους που έλαβε χώρα το 2012 βελτίωσαν σημαντικά την «εξυπηρετησιμότητά» του.

Σύνταξη; Πολύ αργά για δάκρυα πλέον

Κάπου στο 2007, βρίσκομαι στη Νορβηγία και συνομιλώ με φίλο μου Νορβηγό για οικονομικά θέματα. Κάποια στιγμή η κουβέντα πάει στις συντάξεις και του αναφέρω ότι στην Ελλάδα η σύνταξη είναι το 80% του καλύτερου μισθού της τελευταίας πενταετίας πριν την σύνταξη (χρόνια μετά έμαθα ότι σε κάποια ταμεία έφτανε και το 110%). Θυμάμαι να με κοιτάει όλο έκπληξη και να μου λέει θρασύτατα «Αποκλείεται!!». Ενοχλημένος εγώ τον ρωτώ «Εννοείς ότι λέω ψέματα;». «Όχι, απλά μάλλον δεν είσαι αρκετά ενημερωμένος. Αποκλείεται να μπορεί η Ελλάδα να δίνει τέτοιες συντάξεις, όταν η Νορβηγία δεν μπορεί. Εδώ το ποσοστό αναπλήρωσης από το κράτος είναι 40% έως 50% του μέσου μισθού», μου απαντά.