Ένα μικρό, κόκκινο σημειωματάριο και ένα χέρι για να κρατηθούν

Η ζωή μας έγινε ταινία. Αυτά που έγραφα στο μικρό κόκκινο σημειωματάριο, αποτέλεσαν τη βάση για το σενάριο. Περάσαμε στα βουνά της Μοζαμβίκης για να σώσουμε τις ζωές μας. Μια μέρα φτάσαμε σ΄ένα ποταμό. Η Φλέημ πέρασε πρώτη. Εγώ φοβήθηκα κι έμεινα πίσω. Τη θυμάμαι που στεκόταν στην απέναντι όχθη, και μου έλεγε: πιάσε το χέρι μου, πέρνα, μη φοβηθείς, πιάσε το χέρι μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα λόγια. Αυτά τα λόγια θέλω να πω σήμερα στις αδερφές μου, τις γυναίκες πρόσφυγες που κάνουν μαζί με τα παιδιά τους αυτό το δύσκολο ταξίδι.